Να καβαλάμε ε?
Για να ευχαριστηθείς το μηχανάκι θέλει παρέα, οχι απαραίτητα , αλλά η παρέα ανεβάζει το κέφι πολύ ψηλά.
Για να ευχαριστηθείς το μηχανάκι θέλει βόλτα, οχι στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά θέλει βόλτα.
Τι να το κάνεις αν θες 15 λεπτά να το ξεσκεπάσεις κ να ντυθείς , να πάς μια παραλία Ελευσίνας για καφέ διαδρομή 4 λεπτών εκεί να ξεντυθείς
, να ξάναντυθείς και μετα να γυρίσεις για να ξέντυθείς
, κ σκέπασμα .
Και κάθε μέρα να το κάνεις σε γεμίζει?
Ιδια διαδρομή , ίδιες κινήσεις , κόπυ πέιστ.
Δεν παίζει έτσι.
Καβάλησα μηχανάκι στα 48 μου, στα 49 γράφτηκα εδώ μέσα, είμαι 65 , κ αν σκεφτώ οτι δεν θα ξανακαβαλήσω μούρχεται
να σπάσω πληκτρολόγια ποντίκια , κάτι να γκρεμίσω , νομίζω οτι παραιτούμαι απο τη ζωή. Ακόμα κ που υπάρχει έστω κ ακίνητο
κάτι μου δίνει, την ελπίδα οτι θα μου ξαναδώσει χαρές, αυτό το χαμόγελο που δεν χώραγε μέσα στο κράνος στις εκδρομές μας
με τον Λευτέρη μπροστά .
Τι γνώρισα εδώ μέσα, τι πλάκα κάναμε με το κάδο , είναι το δεύτερο σπίτι μου, πόσους φίλους, που γίνανε κολητοί, οικογενειακοί κ
μαζί τους μεγάλωσα όλα αυτά τα 15 + χρόνια.
Μπήκα εδώ μέσα και πιστέψτε με δεν ήξερα τπτ απο μηχανάκια , διάβαζα, ρωτούσα, το έκανα βίδες κ το έμαθα.
Θυμάμαι ενα καλοκαίρι το είχα ξεβράκωτο κ ρύθμιζα βαλβίδες κάθε μέρα γυρνώντας απο τη δουλειά.
Πιστέψτε το , ρύθμισα βαλβίδες 22 φορές πριν κλείσω τα καπάκια. Κάθε μέρα το αισθανόμουν κ διαφορετικό κ ξανά απο την αρχή
Τι να λέμε τώρα ?
