Ο κουμπάρος μου ζάλιζε τα αυτιά καιρό τώρα...
Παρασκευή βράδυ τηλέφωνο στον κουμπάρο και ήταν θέμα δευτερολέπτων για να ακούσω το λυτρωτικό ..."Φύγαμε!!!"
Σάββατο πρωί στις 06:45 καβάλα στην Transalp μου. Στάση για καύσιμο και ρότα για το Κερατσίνι. Το CBF 600 του Μιχάλη με περίμενε έτοιμο και καλογυαλισμένο όπως πάντα και ας έφτασα ένα τέταρτο νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Αφού λοιπόν δεν κατάφερα να τον πιάσω στον ύπνο καβαλήσαμε και η πρώτη στάση στον Ασπρόπυργο για μια τυρόπιτα στα όρθια... Η θερμοκρασία ήταν μια χαρά για το καλοκαιρινό μπουφάν και ο δρόμος με λίγη κίνηση χωρίς προβλήματα. Τα χιλιόμετρα έφευγαν γρήγορα με ταχύτητες 130-140 για να φτάσουμε Καλαμάτα με ένα ντεπόζιτο.
Μετά την Κόρινθο, κατευθυνθήκαμε προς Τρίπολη από τη σήραγγα του Αρτεμισίου. Φτάνοντας στην Τρίπολη με κατεύθυνση προς Μεγαλόπολη μπήκαμε σε καινούργιο κομμάτι αυτοκινητόδρομου οπότε η Μεγαλόπολη ήταν θέμα λίγων λεπτών. Φρέσκια άσφαλτος, ωραία χάραξη, ανοιχτές καμπές οπότε δεν αργήσαμε να δούμε τη Μεγαλόπολη με τα ντουμάνια της...
Ο αυτοκινητόδρομος μετά από λίγο τελειώνει οπότε από τα Παραδείσια και μετά συνεχίζουμε στις στροφές της Τσακώνας. Ο δρόμος είναι σχετικά καλός αλλά σε κάποια σημεία θυμίζει απλά οργωμένο χωράφι. Με μεγάλη προσοχή και ταχύτητες γύρο στα 80 προχωράμε στον κάμπο της Καλαμάτας. Πολλά φορτηγά, πολλά εργοτάξια που δουλεύουν ασταμάτητα για να φτιάξουν το τελευταίο κομμάτι από Μεγαλόπολη έως Καλαμάτα αλλά και τον αυτοκινητόδρομο Καλαμάτα - Ηγουμενίτσα (Ιονία οδός). Στις 10:05 αράζουμε πλάι από το λιμάνι της Καλαμάτας για καφεδάκι...
Αναχωρούμε στις 11:20 με επόμενη στάση την Καρδαμύλη. Στην έξοδο της πόλης είναι τα όρια της Μάνης.
Πίσω από το μνημείο που βλέπουμε τον Ιούνιο του 1826 Λάκωνες και Μεσσήνιοι Μανιάτες έχτισαν αυτή τη μάντρα από τη θάλασσα μέχρι σχεδόν την κορυφή τη λεγόμενη και Βέργα. Εκεί ταμπουρώθηκαν και απώθησαν ορδές Τούρκων που πήγαν να καταπνίξουν την επανάσταση του 1821. Οι Τούρκοι βλέποντας ότι έχουν χάσει πολύ στρατό και δεν είναι δυνατό να νικήσουν τους Μανιάτες, έστειλαν στρατεύματα από θάλασσα στα μετόπισθεν και συγκεκριμένα στον Δυρό. Εκεί οι Μανιάτισες που είχαν μείνει στα σπίτια όταν οι άντρες έφυγαν για να πολεμήσουν, θέριζαν τη σπορά όταν είδαν τα πλοία των Τούρκων. Με τα δρεπάνια στα χέρια δεν άφησαν Τούρκο να πατήσει το πόδι στη στεριά. Η ιστορία μας λέει ότι για 40 ημέρες η θάλασσα είχε βαφτεί κόκκινη.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%82
Αγαπημένες στροφές πάνω πλέον στον Ταΰγετο, περνάμε το γεφύρι της Κοσκάργας στο φαράγγι του Ρίντομου
http://www.ammosmessinias.gr/faragi.phpΛίγο παρακάτω ξαναβλέπουμε θάλασσα. Την Καρδαμύλη από ψηλά με τον Ταΰγετο από πάνω...
Η πρώτες αναφορές στην Καρδαμύλη (Σκαρδαμούλα το παλιό της όνομα), έχουν γίνει από τον Όμηρο στο 1200 π.Χ. Η σύγχρονη ιστορία αναφέρεται στην άφιξη του Θ. Κολοκοτρώνη με βάρκα από την Αρεόπολη στις 19-3-1821. Συναντήθηκε με τον Καπετάν Μούρτζινο, οπλαρχηγό της περιοχής και ξεκίνησαν για την Καλαμάτα. Εκεί στο εκκλησάκι των Αγ. Αποστόλων ο παπάς ευλόγησε τα όπλα τους και ξεκίνησε η επανάσταση.
Όμορφο στροφιλίκι μέχρι την παραλία όπου και ήταν αδύνατο να μην κάνουμε μπάνιο. Η παραλία λέγεται 3α Ριτσά
Η ώρα έχει πάει 13:15 και είναι ώρα να πάμε να βρούμε τον Παναγιώτη και τη Φιλίτσα στο στέκι τους, το cafe Μπονάτσα. Αγαπημένοι φίλοι που σε λίγο καιρό θα αποκτήσουν και το 1ο τους πιτσιρίκι. Όσο να ετοιμαστούν οι απίθανες μακαρονάδες ο Μιχάλης δεν άντεξε... και τρέμε Τζερόνυμο!!! Αμάν πια εσείς με τα μαύρα CBF!!!
Η ζέστη ήταν αρκετή οπότε αράξαμε στη δροσερή αυλή του μαγαζιού με βαρελίσια μπύρα σε παγωμένο ποτήρι! Ήταν ότι χρειαζόταν!
Η κουβεντούλα μας κράτησε συντροφιά μέχρι να φύγει η πολύ ζέστη του μεσημεριού και λίγα λεπτά πριν τις 18:00 ξεκινήσαμε. Ο προορισμός ήταν να φτάσουμε κάποια στιγμή στο σπίτι του Μιχάλη στο Γερολιμένα. Αν πηγαίναμε σερί θα κάναμε 1 ώρα και 10 λεπτά. δεν το θέλαμε όμως έτσι. Η φωτογραφική μηχανή σε θέση βολής και οι παρακάμψεις και οι στάσεις αρκετές. Ήταν παράλληλα και μια ευκαιρία να γνωρίσει και ο Μιχάλης και τα δικά μου μέρη... Ξεκινάμε!
Ο Άη Γιαννάκης και η Μερώπη το νησί. Κάποτε λειτουργούσε ο προπάππους μου στο εκκλησάκι που υπήρχε εκεί.
Παραλία Καλαμίτσι
Παραλία Φωνέα. Παρατηρήστε τον βράχο που έχει αποκολληθεί από το βουνό στο βάθος και έχει "κάτσει" στη μέση της παραλίας
Σειρά έχει η παραλία της Στούπας πλάι από την παραλία της Καλόγριας. Στούπα λοιπόν
Στη συνέχεια ο Άγιος Νικόλαος με το γραφικό του λιμανάκι, και οι αλυκές που μας οδηγούν στην παραλία του Αγίου Δημητρίου.
Εδώ πλέον ο Ταΰγετος θέλει να ...βρέξει τα πόδια του. Τελειώνουν τα παραθαλάσσια χωριά, οι παραλίες και ο δρόμος κοντά στη θάλασσα και εμείς πλέον ανηφορίζουμε στο βουνό. Στην πανοραμική η Καρδαμύλη είναι πριν τη μεγάλη "μύτη" που κάνει το βουνό μέσα στη θάλασσα. Τη θάλασσα θα μπορέσουμε να την πλησιάσουμε πάλι στο Οίτυλο. Έχει αρκετή ζέστη και με τις στάσεις έχουμε λιώσει μέσα στα μπουφάν και τα γάντια. Βουρ για χιλιόμετρα με στροφές, χασίματα και πολύ ευχαρίστηση! Αφού περνάμε τα ορεινά χωριά Πλάτσα, Άγιο Νίκωνα κλπ, κατηφορίζουμε προς το Οίτυλο. Φρένα για την απαραίτητη φωτογραφία και κουβεντούλα με 2 δασοπυροσβέστες που έκαναν παρατήρηση από το φυλάκιό τους.
Βλέπουμε το Καραβοστάσι στα δεξιά (στη σκιά), την παραλία του Οιτύλου στο κέντρο και επάνω δεξιά το Λιμένι. Ένα μικρό ψαροχώρι που έχει μείνει σε πείσμα των καιρών...
Παραλία Οιτύλου
Κάστρο Οιτύλου
Αφού χαιρετήσαμε τα παιδιά, μπήκε ο Μιχάλης μπροστά μιας και ήμασταν πλέον στα δικά του μέρη. Παράκαμψη στο Καραβοστάσι
Παιχνίδια με τον ήλιο
Παραλία Οιτύλου
Λιμένι
Η ώρα πλησίαζε 20:00 και ήταν ώρα για δροσερό νερό και καφεΐνη. Στο Limeni Village Hotel και την βεράντα του όπου είδαμε και ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα!
Το ρολόι πλέον δείχνει 21:10 και λέω στο Μιχάλη ότι πρέπει επιτέλους μετά από 14,5 ώρες ότι πρέπει να φτάσουμε επιτέλους! Τα χιλιόμετρα για το σπίτι είναι γύρω στα 35 με χρόνο γύρω στα 25 λεπτά. Νόμιζα.... Η απάντηση του κουμπάρου μου με έστειλε... "Κουμπαράκι, θα πάμε στη Δροσοπηγή σε μια ταβέρνα που γουστάρω για βραδινό. Θα πάθεις πλάκα! θα βλέπουμε το Σκούταρι, το Γύθειο μέχρι και τα Κύθηρα!". Ξεκινάμε για τα 12,5 χλμ για την Δροσοπηγή με τα τελευταία 3-4 να είναι σε ρυθμό 1η-2α. Ο Μιχάλης είχε δίκιο! Η θέα απίστευτη! 21:35 το βράδυ, κυριολεκτικά στο τελευταίο φως είδαμε αυτό
Στη φωτογραφία δεν έχουν βγει πολλά. Είδαμε όλο το Λακωνικό κόλπο και στο βάθος αχνά το περίγραμμα των Κυθήρων... Το φαγητό σπιτικό, το τυρί από τα χεράκια τους και το μπουφάν φορεμένο. Από την παραλία και τη ζέστη στο δροσερό αεράκι του βουνού...Στις 22:15 αναχωρούμε για τα τελευταία 35-40 χλμ της ημέρας. Ξέρουμε ότι στο δρόμο μπορεί να συναντήσουμε μοσχάρια (όχι οδηγούς αλλά τετράποδα!) η ταχύτητα είναι 50-65, η μεγάλη σκάλα αναμμένη και η προσοχή τεταμένη! Στις 23:05 επιτέλους σπίτι! Πριν όμως την απαραίτητη επίσκεψη στο δωμάτιο που μέχρι και ο Βασιλιάς πάει μόνος του, έπρεπε να φροντίσω την καλή μου! Βαλβολίνη στην αλυσίδα και το κοντέρ έγραφε 397 χλμ. Καλυνύχτεεεεεες...
---Κυριακή πλέον.
Καλημέρα! Ώρα 08:30 και καφεδάκι στον Γερολιμένα!!! Όλα τα λεφτά!!! Το μόνο που άκουγες ήταν ο παφλασμός της θάλασσας!!!
Κατά τις 10:15 επιστροφή στο σπίτι για να φορέσουμε τη σάουνα --> εξοπλισμό! Μέχρι να γίνει αυτό εγώ τραβάω μερικές φωτογραφίες στο χωριό Οχιά. Πλάι από το νεκροταφείο του χωριού, υπάρχει το εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου που χρονολογείται από τον 7ο αιώνα! Το καμπαναριό του χτίστηκε αρκετά αργότερα το 1861. Επιτέλους το αναστηλώνουν
Κλασσικό μανιάτικο χωριό η Οχιά με τα πυργόσπιτά της που πολλά είναι χτισμένα μέχρι και πριν το 1800!
Ο Μιχάλης είναι πλέον έτοιμος και φεύγουμε για Γύθειο
Καφεδάκι και νεράκι μπόλικο μιας και η ζέστη είναι αρκετή. Στο τραπέζι πέφτει η ιδέα να πάμε Μονεμβασιά, για μπάνιο και φαγητό. Απόσταση σχεδόν 100 χλμ όλο στροφές... Η ώρα είναι 11:30 οπότε το ξεχνάμε δυστυχώς λόγω ζέστης. Το μόνο που κάναμε ήταν μια παράκαμψη 15+15 χλμ για να πάμε στο χωριό Αγ. Νικόλαος. Εκεί υπάρχει μια οικοτεχνία που είναι 5η γενιά παστελοπειοί. Μικρή παραγωγή υψηλής ποιότητας!!! Είχα πάρει τηλέφωνο από το Γύθειο για το αν θα είναι ανοιχτά για να μην κάνουμε τσάμπα τα χιλιόμετρα και όταν φτάσαμε ένας 65άρης που έπινε τον καφέ του πετάγεται και μου λέει χαλβαδιάζοντας την Transalp μου "Δεν μου λες ρε παλικάρι τι λες την καταφέρνω?". Τι να του πω και εγώ? Αφού κάνω ότι το σκέφτομαι λίγο του λέω σοβαρά: "Καλέ μου άνθρωπε, με σούζα δεν ξέρω αν τα καταφέρεις, αλλιώς γιατί όχι?" και παίρνω καλού κακού το κλειδί από πάνω! Αυτό όμως μας άνοιξε την καρδιά της κας Τριτάκη που έφτιαχνε τα παστέλια! Με το που μπήκαμε στο χώρο της, μας περίμεναν ήδη 2 ποτήρια παγωμένο νερό. Και όχι μόνο αυτό αφού βεβαιώθηκε η γυναίκα ότι δεν είμαστε από την εφορία (έτσι νόμιζε όταν την πήρα τηλ. από το Γύθειο!) μας έκοψε 2 κομμάτια σαν παλάμη από το παστέλι που είχε φτιάξει το πρωί!!! Γεύση Θεϊκή. Το μέλι να λιώνει στο στόμα!!! Το καλύτερο που έχω φάει ποτέ!!! Αφού γνωρίσαμε και τον γιο της και μας είπε ότι όπου νά 'ναι ανοίγει μαγαζί στην Αιόλου, ψωνίσαμε λίγα δυστυχώς λόγω χώρου και μας φίλεψαν ακόμα 2 παστέλια στον καθένα και από ένα βιβλίο (πολυτελέστατο!) για τον τόπο τους!!! Την ευχαριστήσαμε τη χαμογελαστή γυναίκα και αρχίσαμε την άχαρη επιστροφή. Στάση στην Σπάρτη για καύσιμα και στάση στη μέση της διαδρομής στης Χρήσταινας για σουβλάκια! Η στάση αυτή είναι must!!!. Από 'κει και πέρα έμεναν γύρω στα 170 χλμ μέχρι το σπίτι...
Σύνολο 755,1 χλμ.
Μέσος όρος κατανάλωσης 5,17 λτ/100 χλμ στον αυτοκινητόδρομο με ταχύτητες 130-140 και 4,78 λτ/100 στα βουνά και τις στροφές και τα σταμάτα - ξεκίνα των φωτογραφιών! Η κατανάλωση του CBF 600 ήταν ...αντιστρόφως ανάλογη! 4,9 λτ/100 στον αυτοκινητόδρομο και 5,4 λτ/100 στα βουνά.
Αυτά τα λίγα... και να έχουμε υγεία και παρά για να κάνουμε και άλλα πολλά!!!
Χάρτης :
Όλες οι φωτογραφίες :
http://s990.photobucket.com/albums/af30/panisk/MANH%2018_19%20June%202011/