Λοιπόοοον, για πάμε:
Αριθμοί:
8 άτομα, 7 μηχανές, 1 τζιπ. 2 ΚΤΜ 950/990, 1 ΤΑ 600, 1 ΤΑ 650, 1 GS1200, 1 GS1200LC, 1 Varadero.
95χλμ χώμα την 1η ημέρα.
1,5 κιλό λουκάνικα, 3 κιλά χοιρινές, 2,5 κιλά μοσχαρίσιες, 1 χωριάτικη, 2 καρβέλες ζυμωτό ψωμί, 10 σουβλακόπιτες, 3 κιλά κρασί ροζέ χύμα, 1 κιλό τσίπουρο, 1 γαλακτομπούρεκο και κάτι δορυφορικά.
Προεργασία-βιβλιογραφία: Χάρτης Μαινάλου της Ανάβασης, 2008, 1:50.000 και 2 έρευνες πεδίου το προηγούμενο διάστημα.
Επεξήγηση: Ο Ευτυχάκος έκανε νερά κάτι μέρες πριν και δεν ήθελε να σκίσει κανά καλσόν στο χώμα. Του προσφέρθηκε η εναλλακτική του να έρθει Παρασκευή Καλαμάτα και να αναλάβει 4κινητο όχημα υποστήριξης. Όχι συνοδείας. Το ραντεβού εδόθη 5χλμ πριν το σημείο της κατασκήνωσης. Οπότε, με το δεδομένο πια του support vehicle η κατασκήνωση προέκυψε πολύ λουσάτη!
1η ημέρα : Ραντεβού οι μηχανάτοι στην πλατεία Λεβιδίου στις 9.30. Καφεδάκι, τσιλιμπούρδισμα με τις σερβιτόρες και στις 10 αναχώρηση. Με το καλημέρα μπήκαμε χώμα στη ρεματιά δυτικά του Λεβιδίου, ούτε ένα χιλιόμετρο από την πλατεία. Εκεί ο αναβάτης έχει δύο εναλλακτικές: η μία είναι να ανέβει τη ρεματιά προς το βουνό από ένα ωραίο, αρκετά εύκολο χωματόδρομο. Η άλλη είναι να πάρει ένα παράλληλο "στενό χωματόδρομο-πεζόδρομο" όπως επεξηγεί και ο χάρτης και ο οποίος απεικονίζεται με συνεχόμενη μαύρη γραμμή. Τα 2 ΤΑ και 2 ΚΤΜ επέλεξαν τον δεύτερο που τους αντάμειψε με μια πολύ ωραία στενοδρομο-μονοπατάδα (βίντεο 1) ! Οι χοντρούλες πήγαν από τον πιο εύκολο.
Ο χωματόδρομος στην πορεία μας έβγαλε στο εκκλησάκι του Αγ. Πέτρου, όπου έγινε στάση όσο εγώ και τα 2 ΤΑ (Γιώργος-Γιάννης) πήγαμε και κάναμε άλλη μία σκεπαστή από έλατα στενοδρομο-μονοπατάδα μέσα σε ρέμα (βίντεο 2)!
Στη συνέχεια ο χωματόδρομος μας έβγαλε στο δρόμο Βυτίνας -Χιονοδρομικού, στον οποίο κινηθήκαμε για 3χλμ προς ΧΚ και μετά στρίψαμε σε χωματόδρομο νότια που μας έβγαλε στην Αλωνίσταινα. Η ζέστη ήταν αισθητή (αφύσικη για την εποχή) αλλά όχι υπερβολική, στα ανοικτά κομμάτια δροσιζόσουν αμέσως. Σκόνη δυστυχώς είχε, όχι πολλή, κυρίως για τους τελευταίους!
Μετά από ασφάλτινο διάλειμμα ξαναμπήκαμε χώμα περνώντας δίπλα από το χωριό Μεθύδριο και βγαίνοντας λίγο πριν το Λιμποβίσι. Από εκεί πήραμε μια απολαυστικότατη στενή, στριφτερή ασφάλτινη διαδρομή που μας έβγαλε στο Χρυσοβίτσι. Εκεί χωθήκαμε ξανά στο χώμα μέσα στο υπέροχο ρέμα της Λαγκάδας, που μας έβγαλε στο χωριό Λυκόχιο, το νοτιότερο σημείο της διαδρομής. Από εκεί και μετά, κινούμενοι από χώμα με βόρεια κατεύθυνση, προς την κατασκήνωση, συναντηθήκαμε με τον τζιπάτο Ευτύχη λίγο πριν φτάσουμε στο σημείο της κατασκήνωσης.
Το σημείο δε της κατασκήνωσης ήταν ονειρεμένο: το τελευταίο από τρία διαδοχικά ξέφωτα, μέσα σε ελατόδασος, σε ένα οροπέδιο στη μέση του πουθενά. Πρακτικά έφτανες εκεί κινούμενος εκτός δρόμου. Η ομορφιά και η αίσθηση της απομόνωσης ήταν μαγευτική!
Αφού ξεφορτώσαμε τις μηχανές και αφήσαμε Thandim και KostaC μαζί με τον Ευτύχη να φτιάξουν την κατασκήνωση, οι υπόλοιποι ξανακαβαλήσαμε και κατεβήκαμε χωματόδρομο δυτικά, φτάνοντας στη Στεμνίτσα. Πάλι καφεδάκι και τσιλιμπούρδισμα με κάτι κοπελιές σε παρακείμενο τραπέζι (Παύλο η Ραχήλ δε μας διαβάζει, ε; ) και μετά ξανακαβαλήσαμε και κάναμε 25χλμ μαγευτικής χωμάτινης διαδρομής, την πιο γλυκιά ώρα της ημέρας: με γερμένο τον ήλιο, σε σκεπαστά κομμάτια και σε ξέφωτα, με τις μυρωδιές του δάσους να έχουν ξεχυθεί στον αέρα καθώς το λιοπύρι της μέρας είχε φύγει (η καλύτερη ώρα για να ευχαριστηθείς το δάσος).
Όταν πια ξαναγυρίζαμε στην κατασκήνωση, 500μ πριν φτάσουμε, αρχίζω και ακούω ένα περιοδικό σφύριγμα από το μπροστινό. Κατεβαίνω και κοιτάω και βλέπω ότι περιοδικά η αριστερή δισκόπλακα ακούμπαγε στη δαγκάνα. Τεσπα, ξανακαβαλάω, φτάνουμε στην κατασκήνωση και αφήνω το ζήτημα για την άλλη μέρα το πρωί.
Τώρα παιδιά, το τι έγινε από εκείνη την ώρα και μετά...είναι omerta φάση. Ξέρετε τώρα, ό,τι γίνεται στο βουνό, μένει στο βουνό...
Το άλλο πρωί, το tech team με επικεφαλής τον Thandim και τον KostasC πέσανε πάνω στο μπροστινό μου. Αρχικά διαπιστώθηκε ότι οι δαγκάνες μου είχαν μηδενική πλευστότητα λόγω ανύπαρκτης συντήρησης
. Μετά ο Κώστας παρατήρησε ότι και τα ρουλεμάν του άξονα είχαν τζόγο, αλλά δε φάνηκε εκείνη την ώρα αυτό πολύ σημαντικό. Τα παιδιά ψοφήσανε (και τους ευχαριστώ) να καθαρίσουν από τη μάκα και τη σκουριά τα εμβολάκια των δαγκανών ώστε να αποκτήσουν και πάλι πλευστότητα. Αφού αυτό έγινε σε κάποιο βαθμό, τα μοντάραμε όλα πάλι και διαλύσαμε την κατασκήνωση. Κατεβαίνω 5χλμ χώμα μέχρι τη Στεμνίτσα και πλέον έχω συνηδειτοποιήσει ότι game over: ο μπροστινός άξονας έφτυνε κομμάτια του ρουλεμάν. Οπότε παρκάρω τη μηχανή, κάθομαι με Ευτύχη και Θανάση για καφέ (το team από Καλαμάτα δηλαδή) και οι υπόλοιποι έχουν ήδη φύγει για να κάνουν μια τελευταία γύρα του Μαινάλου πριν την επιστροφή.
Μετά το καφεδάκι και το τσιλιμπούρδισμα (ή δεν είχε αυτή τη φορά τσιλιμπούρδισμα, δε θυμάμαι!
) πήραμε το δρόμο της επιστροφής, το τζιπ και το GS του Θανάση. Κατεβήκαμε Καλαμάτα, κάναμε ντουζάκι, πήγαμε και ένα ταβερνάκι για να ξεπροβοδίσουμε τον Ευτύχη για Αθήνα και μετά με το Θανάση και το τραίηλερ ανεβήκαμε πάλι Στεμνίτσα για να φορτώσουμε το μηχανάκι.
Αντί επιλόγου:
Η άνοιξη έχει μπει για τα καλά, τα βουνά είναι στα καλύτερά τους, βουρ!
Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από την κατασκήνωση στο βουνό!
Κοιτάξτε/καθαρίστε/συντηρείστε τις δαγκάνες και τα ρουλεμάν σας, μην την πατήσετε όπως εγώ. Ευτυχώς που το ρουλεμάν τα έκλασε στο τέλος της ημέρας! (Διότι αυτό ήταν το πρωταρχικό πρόβλημα, που απλά ανέδειξε και τη μηδενική πλευστότητα από τις δαγκάνες).
Ευχαριστώ θερμά όλα τα παιδιά, ήμασταν μια υπέροχη παρέα. Και εις άλλα με υγεία!
