Το επομενο πρωι το πρωινο ειναι και παλι πλουσιοπαροχο και πιανουμε κουβεντα νε τη Liz, η οποια μας προτεινει να μεινουμε σε ενα γνωστο της που εχει μπαγκαλοουζ στο Cirali (λεγεται Barry’s Pension). Tο Cirali ειναι 600+χμ μακρια, δυτικα της Ατταλειας, οποτε εχουμε πολυ δρομο μπροστα μας και μαλιστα ενα μεγαλο κομματι – μετα το Ικονιο - απο ορεινους στριφτερους δρομους.
Let’s hit the road man!
Με το που φευγουμε και ειμαστε εξω απο την Uschishar, βλεπουμε ενα καραφορτωμενο ψηλοφτερο δικαβαλο Τρανσαλπ 600, οποτε κανουμε σημα και σταματαμε τα παιδια για αναμνηστικη φωτο. Ειναι πολυ νεα παιδια (early 20’s) Ιταλοι, ο Toni και η Francesca και κανουν το γυρο της Τουρκιας, πανε βορεια και θα γυρισουν απο Ποντο και Πολη.
Λιγο αργοτερα στο Nevsehir το GPS στο κινητο του Λευτερη μας τραβαει σε κατι χωματοδρομους με τεραστιες αποθηκες στις παρυφες της πολης. Εγω φρικαρω καθως ξερω οτι παμε λαθος αλλα πριν προλαβω να σταματησω τον Λευτερη, εχει εισπραξει μια πελωρια προκα στο πισω λαστιχο.
Γυρναμε μεσα στην πολη στο πιο κοντινο βενζιναδικο για αερα ωστε να μη χαλασουμε αμπουλες ασκοπα και ο Λευτερης επισκευαζει το λαστιχο σε 10 λεπτα, κατω απο τα περιεργα βλεματα του βενζινα και ενος φιλου του που ψιθυριζουν μεταξυ τους
ΚΑΙ ΣΥ ΤΟ ΧΑΒΑ ΣΟΥ
(Hava σημανει αερας και Su νερο)
Εκει λοιπον κανω ενα μικρο πραξικοπημα καθως το GPS μας ειχε ψιλο-ταλαιπωρησει αρκετες φορες στη διαδρομη (χρησιμοποιω παντα χαρτες, GPS μονο σε πολεις), παιρνω το Vara του Λευτερη και αναλαμβανω να πλοηγησω με βαση το χαρτη μου που τον βαζω πανω στο tank bag. Ειχα ξαναοδηγησει Vara αλλα εκεινη τη μερα τοκρατησα αρκετα, μεχρι τα βουνα νοτιοδυτικα του Ικονιου, και ειχα αισθηση οτι ταξιδευω πανω στον καναπε του σαλονιου μου με τζαμαρια μπροστα – φοβερη ανεση και προστασια
(but not for me
)
Σε μια στιγμη οπως παω μπροστα βλεπω την τελευταια στιγμη αυτοκινητο καμουφλαρισμενο πανω σε μια γεφυρα και φρεναρω αποτομα απο τα 130χμω που πηγαιναμε. Με το που περναμε τη γεφυρα, βλεπω μπατσικο παρκαρισμενο μεσα στο τσιμεντο του διαχωριστικου (!!) και μου κανει γκριματσα / κουνημα προσωπου ο μπατσος απο μεσα “Μας ξεφυγες κερατουκλη!” Καλα, αν μας χτυπαγανε, παλι το δικο μου μηχανακι θα πιανανε που ητανε πισω, αυτη τη φορα με οδηγο τον Λευτερη!
Καθως μετα αρχιζουν κολασμενα στροφιλικια, αλλαζουμε μηχανακια και αυξανουμε ρυθμο για να γουσταρουμε. Απο ενα σημειο και μετα και καθως βλεπουμε οτι πανε γρηγορα και καποιοι ντοπιοι με αυτοκινητα, απλα ξεσαλωνουμε. Περναμε τους παντες και τα παντα απ’εξω, απο μεσα, απο πανω με την αδρεναλινη στα υψη και ξυνοντας μποτες σχεδον σε καθε στροφη. Εχουν ηδη αρχισει οι κατηφορες και παμε με 150-160χμω οταν σε καποια στιγμη βλεπω ενα ασπρο αυτοκινητο να παει σιγα λιγο πιο μακρια δεξια, και μου περναει αστραπιαια η σκεψη: μπατσικο! Κοντευω να κανω endo φρεναροντας και εχω κοψει στα 70χμω που ειναι το οριο οταν ειμαι πια ..ετοιμος να μπω στο πορτ-μπαγκαζ του. Ο Λευτερης απο πισω φρεναρει κι’αυτος τρελα χωρις να καταλαβαινει το γιατι (μου ειπε μετα) αλλα καταλαβε μολις διαβασε τα μικρα διακριτικα polis στο πισω μερος του αυτικινητου. Ειμαι σχεδον σιγουρος οτι θα αναψουν μπλε φαρο και θα μας τραβηξουν δεξια αλλα δε συμβαινει τιποτα. Παμε ετσι για 5-10 λεπτα, μετα καποια αυτοκινητα προσπερνουν, προσπερναμε και μεις σφυριζοντας αδιαφορα και ..off we go!
Σε καποιο σημειο κατεβαινουμε πια στη θαλασσα και το τοπιο αλλαζει, ειμαστε σε εναν υπεροχο παραλιακο δρομο γεματο φοινικες καθως πλησιαζουμε στην Ατταλεια. Σταματαμε στην εισοδο της πολης καθως ο ηλιος δυει στην οροσειρα του Ολυμπου απεναντι.
Σταματαμε καπου στο κεντρο της Ατταλειας στην παραλια να σκεφτουμε τι θα κανουμε. Εγω προτεινω να μεινουμε στην υπεροχη Ατταλεια και να ξεχασουμε το Cirali και τον Barry τον φιλο της Liz αλλα ο Λευτερης επιμενει να παμε “εξ’αλλου τουχει τηλεφωνησει”. Αλλα θελουμε βεβαια πρωτα να δουμε την παλια πολη της Ατταλειας. Μπλεκουμε σε τρελη κινηση με τo βεντιλατερ του Vara να δουλευει υπερωριες και κανουμε κυκλους, χανομαστε, ξαναχανομαστε, και τελικα αποφασιζουμε ..to cut our losses. Εγκαταλειπουμε την ιδεα της παλιας πολης, βαζουμε βενζινη / πινουμε χυμους γιατι κανει τρομερη ζεστη ακομα και το βραδυ και με το σκοταδι ναχει πεσει ξεκιναμε νοτιοδυτικα προς Cirali.
Ο δρομος ειναι πολυ καλος, με τουνελ διπλα στη θαλασα (μου θυμισε σε καποια σημεια την περιοχη της Γενοβας στην Ιταλια) και ανεβαζουμε ρυθμο. Αλλα οπως τελειωνει ακομα ενα μικρο τουνελ, βλεπουμε εναν πιτσιρικα να σπρωχνει ενα σκουτεροειδες no-name. Σταματαμε, μας δινει να καταλαβουμε οτι εχει χαλασει αλλα δε μιλαει καθολου Αγγλικα, μονο “ok” και “not ok”, εξ’ου και το παρατσουκλι που του προσαψαμε: o Ok. Βγαζει ο Λευτερης ιμαντα, τον δενει και τον τραβαει. Μετα απο λιγο βλεπουμε ενα αστυνομικο τμημα, του κανω να σ’αφησουμε εδω, απαντηση “Not ok, not ok, not ok!!” (τρις). Ψαχνουμε για κλειδια, παπαλα, μας μπαινουν εννοιες οτι τοχει κλεμενο αλλα δεν εχει φατσα κλεφτρονιου. Συνεχιζουμε και σε καποιο σημειο στην κατηφορα φοβαται να στριψει ο πιτσιρικας, παταει φρενο και παρτον κατω, με το Vara να τον σερνει! Τον σηκωνουμε, του ξεστραβωνουμε το τιμονι, μαζευουμε απο κατω ενα φλας που εχει φυγει/σπασει και συνεχιζουμε μεχρι το Kemer λιγο πιο κατω οπου μας ειπε οτι μενει.
Εκει τον αφηνουμε και μου μπαινουν παλι σκεψεις να μεινουμε εκει καθως δειχνει να ειναι ενα υπεροχο σχετικα κυριλε θερετρο. Η ωρα ειναι πια σχεδον δεκα και μιση και ειμαστε αφαγοι και κουρασμενοι καθως εχουμε κανει παρα πολλα χιλιομετρα. Παρ’ολα αυτα, δαγκωνουμε τα χειλια μας και ξεκιναμε παλι. Ο Λευτερης μπροστα δινει ενα πολυ γρηγορο ρυθμο, πολυ παραπανω απ’οτι ενδεικνυται καθως ειναι και νυχτα, αλλα εμεις στριβουμε ξυνοντας. Φτανουμε στο Cirali και τρωμε φοβερη ηττα: κατασταση φτηνο-καμπινγκ και το κερασακι, ο Barry τοχει δωσει το τελευταιο μπαγκαλοου παρα το τηλεφωνημα της Liz “επειδη ειχε παει αργα και δεν ειχαμε φανει”.
Σκεφτομαστε να φαμε εκει και να εκτιμησουμε την κατασταση, ειναι πια σχεδον 11:30μμ. Καθομαστε σε ενα εστιατοριο αλλα μας λενε οτι εχουν κλεισει πια την ψησταρια. Ανακαλουμε τις μπυρες που παραγγειλαμε με το που καθησαμε και αποφασιζουμε να γυρισουμε στο classy Kemer με την ελπιδα να βρουμε κατι. Ταχουμε παρει στο κρανιο και επειδη βλεπω τον Λευτερη να γυαλιζει το ματι του, τον πιανω και του λεω “Κοιτα να δεις, ειναι αργα, ειμαστε κουρασμενοι, ο δρομος ειναι πολυ στριφτερος και εχει νερα σε καποια σημεια, ας παμε σβελτα αλλα λογικα, τωρα ετσι κι’αλλιως ειμαστε αργοπορημενοι, ας τη βγαλουμε τελικα και σε κανενα παγκακι”. Ε λοιπον, αυτος μαλλον ακουσε τα εξης: “Κοιτα φιλε, μεχρι τωρα ξυσαμε μονο αυτια σημερα, δε λεει καθολου, τωρα μεσα στη νυχτα πρεπει να ξυσουμε ΚΑΙ τυμπανα, κανονισε!” Η διαδρομη Cirali-Kemer εγινε με απιστευτο ρυθμο μεσα στη νυχτα, να βρισκουμε πλαγιασμενοι ολα κατω νερο σε στροφες και να διωχνουν τα μηχανακια σταδιακα, τατ-τατ-τατ, κολαση
Τελικα φτασαμε στο Kemer με την αδρεναλινη στα υψη λιγο μετα τα μεσανυχτα.
Εκει αποφασισαμε να φαμε πρωτα καθως σταμπαραμε εξαισιο εστιατοριο που θα κραταγε την ψησταρια ανοιχτη μεχρι τις 12:30. Το κεμπαπ που φαγαμε εκει ητανε με διαφορα το καλυτερο του ταξιδιου, η δε σαλατα με ολων των ειδων τα μυρωδικα πραγματικα απαιχτη.
Για τελευταιο εμεινε το θεμα ανευρεσης ξενοδοχειου στις 1:30 τη νυχτα. Αφου φαγαμε πορτα στα πρωτα δυο (“sorry, we are completely full sir”) ενας τυπος στο δευτερο μας εστειλε σε καποιο που “μπορει να εχει”. Το ξενοδοχειο δεν ητανε ασχημο αλλα γεματο Ουκρανους και Ρωσους και κανανε κα φασαρια πινοντας βοτκες διπλα στην πισινα. Το χειροτερο ομως ητανε οτι ο ρεσεπτιονιστας ειχε IQ ραδικιου, κοντεψαμε να πιαστουμε στα χερια μαζι του λογω της απυθμενης βλακειας του. Αφου ηπιαμε απο ενα ποτο, πεσαμε για υπνο σχεδον στις 2:30 με μια φοβερη ζεστη και υγρασια και το αρκουδισιον να προσπαθει αλλα να μην.. Συνολικα χιλιομετρα ημερας 680 με ανεφοδιασμους σε Yukari Harman και Ατταλεια.