Λιγο μετα τις δυο η πραγματικη αντβεντσουραδα αρχιζει. Ο χωματοδρομος που ξεκιναει αριστερα κανενα χιλιομετρο μετα το χωριο γινεται αμεσως πολυ απαιτητικος. Σχετικα μεγαλη ανηφορικη κλιση, πετρες, νεροφαγωματα και πολυ αποτομες ανηφορικες στροφες 180 μοιρων που θελουν γνωση και προσοχη. Μπαινω μπροστα με διαθεση να ξεσαλωσω αλλα δυο-τρεις προειδοποιησεις απο το XLακι με συνεφερνουν για λιγο. Παρ’ολα αυτα εγω επιμενω και σε μια ανηφορικη δεξια με κοτρωνια αναγκαζομαι να βγω “χαρωπα και χοροπηδηχτα” στα κοτρωνια
καθως παω με πολλα και φοβαμαι να το στριψω με το γκαζι. Ο konkost προσπερναει και κοβω ρυθμο, ειμαστε εξ’αλλου ακομη στην αρχη της διαδρομης.
Βλεπω λιγο παραπανω τον Κωστα να κατεβαινει γρηγορα και να στηνεται για να φωτογραφησει τους επομενους, κατι που συνηθιζει, και ανεβαζω ρυθμο να περασω κοιτωντας τον χαμογελαστα μεσα απ’το κρανος. Ντανγκ!
Αυτο ακουσα οταν το μπροστινο επεσα σε μια λακουβα μεγεθους κρατηρα μπροστα στον Κωστα, και η φωτογραφια δεν βγηκε ποτε. Συνεχιζω σβελτα αλλα κοβω λιγο πιο πανω να περιμενω τους αλλους. Και περιμενω, περιμενω, οποτε μετα απο πεντε λεπτα αναστροφη. Ο Κωστας στη θεση του, ετοιμος για φωτογραφηση, μου λεει οτι ο Μανος δεν περασε ποτε. Κουτρουβαλαω την κατηφορα περιμενοντας να τον δω πλακωμενο απο το βαριδι το Transalp να “πινει βενζινη”. Τον βρισκω τελικα ορθιο, σκονισμενο και ταραγμενο. “Επεσες?” “Ε δεν βλεπεις” και μου δειχνει το σκισμενο εντουροπαντελονι. “Ελα, τιποτα δεν ειναι, παμε”. “Αμ δε, το πισω φρενο εχει μ@μηθει”
Λιγο πιο πανω βρισκουμε ενα επιπεδο κομματακι με γρασιδι και δοκιμαζουμε να ρεγουλαρουμε το φρενο ωστε παρα το στραβωμα του λεβιε να ειναι χρησιμοποιησιμο. Και αρωσταινουμε για καμμια ωρα, προσπαθωντας εναλαξ με τον konkost γιατι δεν εχουμε 24αρι καρυδακι για τη βιδα του αξονα που πρεπει να λυθει για να γινει χωρος. Και προσπαθουμε και ματαπροσπαθουμε με δακτυλουργικα κολπα και μ@μοσταβριδια για ηθικη ανυψωση. Οταν νομιζουμε οτι το εχουμε φτιαξει, η βιδα του καρε δεν εχει σφιχτει αρκετα και στο πρωτο πατημα ...παπαλα, φτου κι’απ’ την αρχη
Προτεινω να κατεβουμε στη Δαφνη να βρουμε εργαλεια, αλλα το προβλημα ειναι πως θα κατεβασουμε το Transalp του Μανου χωρις πισω φρενο. Αποφασιζω να κανω τον κασκαντερ και τα βλεπω ολα στην καθοδο, με την μακρια πρωτη να μην αρκει στις αποτομες κατηφορικες φουρκετες των 180 μοιρων και τον κρυο ιδρωτα να με λουζει. Και για κερασακι, οι αναρτησεις ειναι well passed their best και το αποτομο πηρουνι ολο κανει να διωξει στις πετρες...
Στη Δαφνη ρωτωντας μια ηλικιωμενη κυρια μαθαινουμε ποιος εχει εργαλεια και βρισκουμε τον ανθρωπο σε ενα καφενειο, ο οποιος προθυμοποιειται να παει με το φορτηγακι του σπιτι να φερει 24αρι καρυδακι. Ο Κωστας πινει καφε και τσιπουρο σε καποιον που επιασε κουβεντα, οποτε αποφασιζουμε με τον Μανο να παμε σπιτι του ανθρωπου να κανουμε εκει τη δουλεια. Το βρισκουμε ευκολα ψαχνοντας το φορτηγακι και ο ανθρωπος πιανεται να βαλει τον λεβιε στη θεση του χωρις να δεχεται καν να μας αφησει να βαλουμε χερι
Νασου σε λιγο και ο Κωστας για τις απαραιτητες φωτογραφιες και το μηχανακι ειναι σε λιγο ετοιμο. Ουτε καν προλαβαινουμε να ευχαριστησουμε τον ανθρωπο που φευγει με το φορτηγακι για καποιες αγροτικες δουλειες. Αλλα παμε στο σπιτι του αλλου τυπου για καφε και τσιπουρο (αμ τι, μονον ο Κωστας) και βγαινει και ζυμωτο ψωμι με ντοματα για μεζε
Ο Μανος που του ποναει το ποδι εχει φυγει να βγει Καρδιτσα απο Φουρνα και θα μας βρει στην Ελατη. Ξαναξεκιναμε με τον Κωστα τον ιδιο υπουλο ανηφορικο χωματοδρομο πηγαινοντας σβελτα και μετα το δασος ψηλα το τοπιο ειναι ολα τα λεφτα. Κατεβαινοντας ενα πολυ δυσκολο πετροκομματι λιγο αργοτερα απαιτει γνωση και τεχνικη οδηγηση καθως διπλα το απυθμενο γκρεμι χασκει. Ακομη πιο ψηλα σε λιγο και πλησιαζουμε την τριδιασταυρωση για Αφραφα-Νιαλα-Καμαρια με τον Κωστα να ειναι εκστασιασμενος με το τοπιο. Εγω απλα σκεφτομαι που πηγαινα περσι δικαβαλος, φορτωμενος, αργα το σουρουπο και με ντεμι λαστιχα και μου σηκωνεται η τριχα βλεποντας την κατασταση του δρομου. Ο Κωστας κατεβαινει προς τα Καμαρια για να βγαλει την ιδια φωτογραφια που εβγαλε το XT του πριν 15 περιπου χρονια και εγω ανεβαινω αργα για να θαυμασω το τοπιο. Σταματαω ψηλα να τον περιμενω και οταν ερχεται και ξαναξεκιναμε βλεπουμε τρια αγρια αλογα στο αλπικο λειβαδι και παμε κοντα τους με τα μηχανακια με ανταμοιβη ενα πρωτογνωρο συναισθημα
Αφου περναμε καποια πραγματικα κακοτραχαλα κομματια με κοτρωνια, λασποροδιες (βλεπω και το σημειο που επεσα περσι) και κατολισθησεις, φτανουμε στη “μαγικη στροφη” και κανουμε μια παρακαμψη για να παμε στο σημειο με την απιστευτη θεα που ανακαλυψα περσι. Η θεα ειναι απλα μαγικη καθως ο ηλιος δυει και φαινεται το μεγαλυτερο μερος της λιμνης με τα χωρια γυρω γυρω. Στεκουμε αμιλητοι για λιγο και καθως η θερμοκρασια εχει αρχισει να πεφτει, ενιχσυουμε την ενδυση μας για τη συνεχεια. Στη στανη λιγο παρακατω εμφανιζεται πρωτα το ευγενικο ασπρο σκυλι που ειχαμε δει και περσι αλλα καθως ο βοσκος δεν φαινεται πουθενα και το κοπαδι ειναι διπλα στο δρομο, μετα απο λιγο ερχονται ενισχυσεις: ακομη δυο οχι-και-τοσο-ευγενικα σκυλια τα οποια πλησιαζουν επικινδυνα, γρυλιζοντας αγρια και γαυγιζοντας. Αναγκαστικα σταματαω να τα καλοπιασω, με τον Κωστα οπου φυγει φυγει καθως βρηκε την ευκαιρια. Μετα απο αρκετη “κουβεντα” μαζι τους, κατηφοριζω σιγα σιγα με σβηστο μοτερ για να βαλω μπροστα μονο οταν εχω πια απομακρυνθει. Βρισκω τον Κωστα πιο κατω στη διασταυρωση για Βραγγιανα και πλακωνομαστε για αρκετα χιλιομετα σε μια απολαυστικη καθοδο στη φλαταδουρα με το γαρμπιλι μεχρι την ασφαλτο κοντα στη λιμνη. Συμφωνα με τον χιλιομετρητη του XLR εχουμε κανει 67 χιλιομετρα απαιτητικου χωματος με φαντασμαγορικη θεα απο τη Δαφνη μεχρι εδω. Νιαλα rulezz, simple as that!
Λιγο αργοτερα τρωμε παγωτακι και πινουμε αναψυκτικα στο Νεοχωρι πανω στη λιμνη αλλα ο Μανος πουθενα, δεν απανταει σε καμία κληση. Με καποια ανησυχια κατεβαινουμε απο Κερασια προς Μουζακι, οπου μας περιλουζει η βραδυνη ζεστη της πεδιαδας της Θεσσαλιας (και ας ειμαστε διπλα στα βουνα). Βαζοντας βενζινη τον ξανακαλουμε αλλα παλι τιποτα. Με μεγαλη πια ανησυχια κανουμε τα τελευταια 25 χμ προς Ελατη μεσω Πυλης και φτανουμε στο σπιτι κατα τις 10:30μμ. Αμεσως αφου “αφοπλιζομαστε” τηλεφωνουμε στο Μανο αλλα και παλι τιποτα. Τωρα πια τα εχουμε χρειαστει, δεν ξερουμε τι να κανουμε αλλα τελικα το κινητο μου χτυπαει και ειναι ο Μανος, yessss!!!
Ειχε χαθει λεει, ειχε μεινει απο βενζινη αλλα βρηκε και ερχεται πια να μας βρει
Κανονιζω λοιπον με την ταβερνα της Ρουλας στο Κοτρωνι να μας περιμενει μεχρι τις 12:30 και παμε μια βολτα με τον Κωστα στην Ελατη. Κατεβαιντας μετα τα μεσανυχτα προς Κοτρωνι, καθως μας ειχε πια κοψει αγρια πεινα, πετυχαινουμε τον Μανο που ανεβαινε. Το φαγητο ειχε ποιοτητα και ποσοτητα, τα δε μηλα με το γλυκο κερασι-φραουλα στο τελος ητανε το κυριολεκτικο κερασακι σε μια πολυ γεματη μερα. Κατα τις αργαμιση (=δυομιση) που λεει κι’ο Κωστας παραδοθηκαμε σχεδον στιγμιαια στις αγκαλες του Μορφεα.
Συνεχιζεται...