Το περασμα της Νιαλας στις πυλες των Αγραφων απο την διαδρομη “αεροπλανο” που περναει για χιλιομετρα πολυ ψηλα διπλα σε κορυφογραμμες ειναι κατι το οποιο διαβασα για πρωτη φορα σε μια απ τις καλοκαιρινες εντουροδιαδρομες του περιοδικου Μοτο γυρω στο 2000. Απο τοτε μου ειχε γινει εμμονη ιδεα και ξαναδιαβασα κατι σχετικο μερικα χρονια μετα, στους 2Τ αν θυμαμαι καλα. Προπερσι το καλοκαιρι προσπαθησα να το περασω αλλα ξεκινησα αργα απο Αθηνα και εγατελειψα την ιδεα πριν το Καρπενησι, βγαινοντας Καρδιτσα απο Αγιο Γεωργιο και Σμοκοβο, πολυ ωραια ασφαλτινη διαδρομη. Περσι το καλοκαιρι ξεκινησα πιο νωρις απο Αθηνα και μετα το Καρπενησι πηρα την διαδρομη απο Στενωμα αντι να παω απο Βινιανη, εχασα το κατεβασμα στον Αγραφιωτη για Δαφνη και βγηκα Καρδιτσα απο Δομιανους, Φουρνα και αλλα ωραια χωρια, κανοντας μια διαδρομη με πολυ ωραια χωματινα κομματια.
Φετος ειπα δεν εχει αλλα χασιματα, θα κανω την διαδρομη οπωσδηποτε στις 14 Αυγουστου φερνοντας πισω την Christine απο Αθηνα. Ετσι λοιπον στις 13 Αυγουστου το πρωι κατεβηκα στα Τρικαλα με το VFR, το οποιο και αφησα στο φιλοξενο γκαραζακι/συνεργειακι για να παρω το XLR250 να το κατεβασω Αθηνα και να γυρισω με το TAακι μεσω Νιαλας. Εκανα λοιπον ενα γρηγορο service στο XLR με αλλαγη λαδιων και μπουζι, εβαλα και το συρματοσχοινο του αποσυμπιεστη που δεν ειχα βαλει ποτε μετα το μαστροχαλασμα που ειχα περιγραψει εδω
http://www.transalpforum.gr/index.php/topic,13614.0.html, φορτωσα ενα σακ-βουαγιαζ και ξεκινησα για Αθηνα. Ειχα μια μικρη εγνοια πως θα ταξιδεψω με 250αρι (τελευταια φορα το Αθηνα-Τρικαλα με το XLR το ειχα κανει το καλοκαιρι του 2004) αλλα τελικα δεν ειχα κανενα προβλημα: σταθερα 110χμω και απολαυση στο ανεβοκατεβασμα του Δομοκου προς Λαμια οπου το μικρο πεταγε με αισθηση ποδηλατου. Βεβαια μετα τον Αγιο Κωνσταντινο βαρεθηκα και του ηπια το αιμα, πηγαίνοντάς το συνεχεια με 120+χμω, οποτε και εκαψε 200μλ λαδι οταν το μετρησα αργοτερα στην Αθηνα
Το βραδυ ειχε συναντηση με τους “κουκους” σε ενα παραλιακο μαγαζι να πιουμε κανενα ποτακι και να τα πουμε, με σκοπο να γυρισω σπιτι νωρις για να ειμαι ξεκουραστος για την αντβεντουρο-διαδρομη την επομενη μερα. Που τετοια πολυτελεια, το να γυρισει κανεις νωρις απο βραδυνη εξοδο στην Αθηνα ειναι ονειρο θερινης νυκτος. Το μαγαζι εσβησε τα φωτα για να μας διωξει μετα τις 2πμ και μετα οι κουκοι χαλβαδιασανε για καμμια ωρα το XLR250, κάνοντάς το βολτες, κοιτωντας το προσεκτικα και πασπατεύοντάς το παντου. Δυστυχως σαλιαρες δεν ειχα φερει και τα παιδια λερωθηκανε...
Το διαλυσαμε μετα τις 3 και εφτασα σπιτι στις 3:30. Μεχρι να την πεσω, νασου και η Christine απο το αεροδρομιο στις 3:45 οποτε πεσαμε για υπνο στις 4
Το ξυπνητηρι χτυπησε βαρβαρα στις 8:30. Σηκωθηκαμε, μεταφεραμε τα πραγματα σε δυο σακ βουαγιαζ που θα φορτωνοτανε στο TA, ηπιαμε ενα καφεδακι και ειμαστε σχεδον ετοιμοι. Αλλα φερνοντας το XLR απο το υπαιθριο παρκιν του, βρηκα την Christine να κοιμαται παλι βαθια. Λυπηθηκα να την ξυπνησω και ειπα ε, ας τον παρω κι’εγω ενα μισαωρακι. Οταν ανοιξα τα ματια, η ωρα ητανε 11:40
Αυτη την φορα ξυπναω επι τοπου και την Christine και ετοιμαζομαστε να φυγουμε. Καθως ο Κωστας μου ειχε πει το προηγουμενο βραδυ οτι βγαινει Νιαλα απο το χωριο Αγραφα ενω εγω ειχα στο μυαλο μου να παω απο Δαφνη οπως ειχα διαβασει στα περιοδικα, περνω τηλεφωνο τον ΦωτηΑλπ που ειχανε κανει μερος της διαδρομης προσφατα να βεβαιωθω. Αυτος επιβεβαιωνει την Δαφνη αλλα μου λεει οτι ξεκιναω αργα για τετοια διαδρομη.
Φυγαμε ακριβως στις 12:25 και μολις βγηκα Εθνικη αρχισα να κυνηγαω το ΤΑακι με 150αρια για να κερδισουμε τον χαμενο χρονο. Στις 2:05 ακριβως ειμαστε στο Ασπρονερι και επειδη ειχε 38’C σταματαμε για ενα γρηγορο 20αλεπτο μπανιο. Φευγουμε μισο-βρεγμενοι για Καμμενα Βουρλα στεγνωνοντας πανω στο ΤΑ οπου μετα απο ενα συντομο καφε στο Café Prova φευγουμε λιγο μετα τις 3μμ για Καρπενησι. Ειμαστε εκει κατα τις 4:30, γεμιζω βενζινη να εχω για τα βουνα και συνεχιζοντας απο Βινιανη φτανουμε στη Δαφνη, την αφετηρια της χωματινης διαδρομης, λιγο πριν τις πεντεμιση. Εκει κανω το μοιραιο λαθος να ψαξω να βρω την πλατεια για να πιουμε λιγο νερο, να ξεκουραστουμε κανενα τεταρτακι και να φυγουμε.
Αμ δε... Οπως ψαχνω για νερο στην πλατεια που μοσχοβολαει ψητο αρνι απο το μαγαζι που ψηνει 2 αρνια, ακουω μια βαρεια φωνη “Ρε παληκαρι, ξενος στα μερη μας, κατσε να κερασουμε, πες και στην κυρια ναρθει”. Ο τυπος ναυτικος επιμενει να μας κερασει και δεν μας αφηνει να φυγουμε με τιποτα καθως το βραδυ το χωριο θα εχει πανηγυρι. Αρνουμαστε πεισματικα το τσιπουρο και πινουμε πρωτα καφε και μετα λεμοναδα ενω εχει μαζευτει παρεα. Τους λεω που παω και καποιος αλλος που φαινεται να ξερει μου εξηγει τα της διαδρομης και με διαβεβαιωνει οτι ειναι περιπου μιαμιση ωρα με τετοια μηχανη μεχρι τη λιμνη. Μαλιστα μου δειχνει σε φωτογραφιες στο κινητο του καποια σημεια της διαδρομης να νε βοηθησει να μη χαθω. Κουβεντα στην κουβεντα καθως ο ναυτικος ειχε κανει Λονδινο η ωρα πηγαινει 7. Σηκωνομαστε να φυγουμε, ριχνω και τις πιεσεις σε 25-28 απο 29-33 που ειχα για το ταξιδι και τελικα φευγουμε μετα κοπων και βασανων στις 7:20 με ολους τους ντοποιους που εχουν μαζευτει να μας ξεπροβοδανε και να μας ευχονται καλη διαδρομη
Κορναρω παρατεταμενα να τους ευχαριστησω και φευγω, χωρις να μου περναει απο το μυαλο τι μας περιμενε...
Αρχιζω το ανεβασμα και καθως ειχα φορεσει τα σχετικα στρηταδικα Dunlop Trailmax για να παρω την μηχανη στο Λονδινο, μετα απο τοσα χρονια με Sahara και Conti TKC80 το μηχανακι μου φαινεται οτι παταει αλλου-γι΄-αλλου. Μετα απο ενα μεγαλοπρεπες διωξιμο λιγο αργοτερα οπου το σωνω με το ποδι, σταματαω και ξανακατεβαζω τις πιεσεις σε 22-25 αλλα φοβαμαι να κατεβασω κι’αλλο καθως η διαδρομη εχει αρκετη φυτευτη πετρα και φοβαμαι κανενα σκασιμο. Σταματαω για φωτογραφιες της Δαφνης απο ψηλα με την κοιλαδα του Μεγδοβα στο μεγαλειο της και λιγο αργοτερα ψηλα μετα το δασος βρισκω εναν τυπο με 4x4 πικαπ φορτηγο να μαζευει χορτα. Πιανω κουβεντα και καθως η ωρα ειναι 8 μου λεει οτι ξεκιναω αργα για να κανω αυτη τη διαδρομη και οτι μαλλον θα νυχτωσω. Εγω του λεω τι μου ειπε ο αλλος στη Δαφνη οτι ειναι ακομη καμμια ωρα απο δω και ο τυπος μου λεει “υπολογισε τουλάχιστον δυο απο δω, εχεις μεγαλο ορεινο ογκο μπροστα σου”. Με ζωνουνε τα φιδια, ποιον απ’τους δυο να πιστεψω? Μετα απο συντομη συσκεψη με την Christine αποφασιζουμε να συνεχισουμε, εστω και αν χρειαστει να κανουμε το τελευταιο κομματι με τα φωτα.
Συνεχιζω ανεβαινοντας, το τοπιο ειναι μεγαλειωδες αλλα λιγο παραπανω παιρνω εναν λαθος δρομο δυτικα και χανω τουλαχιστο ενα τεταρτο μεχρι να το καταλαβω και να γυρισω πισω. Φτανοντας σε ενα διασελο με υπεροχη θεα και ακολουθωντας τις οδηγιες του τυπου στο χωριο, ο δρομος κατεβαινει ελαφρα απο την αλλη μερια και φαινεται να μη βγαζει πουθενα. Με ζωνουμε παλι τα φιδια αλλα συνεχιζω μεχρι που βρισκω μια πορτα απο ξυλα να κλεινει τον δρομο. Θυμαμαι οτι ειχα διαβασει ακριβως γι’αυτο στους 2Τ οπου ο τυπος ειχε ηδη χαθει πριν και εγραφε “αχ κανε θεε μου να μην ειναι λαθος ο δρομος και να πρεπει να γυρισουμε παλι πισω”. Ανοιγουμε/περναμε/κλεινουμε την “πορτα” και συνεχιζουμε και δια μαγειας ο δρομος ανεβαινει και παλι στο διασελο ενω δεν φαινοτανε απο μακρια. Η θεα τωρα πια ειναι απιστευτη και βγαζουμε φωτογραφιες με τον ηλιο που ετοιμαζεται να δυσει, πιστευοντας οτι η λιμνη ειναι πισω απο τις κορυφες που φαινονται απενταντι. Λιγο παρακατω βλεπω τη διασταυρωση που μου εδειχνε ο τυπος στο κινητο του στη Δαφνη: δεξια κατεβαινει κατω για Καμαρια, αριστερα για Αγραφα και ευθεια αναεβαινει για Νιαλα. Ακριβως μετα τη διασταυρωση συνανταω και εναν βοσκο που εχει το μαντρι του στο δρομο προς Καμαρια και το οποιο φαινεται απο ψηλα. Μου λεει οτι εχω ακομη αρκετο δρομο μπροστα μου και μαλλον θα με πιασει η νυχτα αλλα θα δω ενα αλλο μαντρι στο οποιο πρεπει να παω δεξια προς τη λιμνη και οχι αριστερα οπου κατεβαινει προς Βραγγιανα.
Τον χαιρετω και συνεχιζω ανεβαζοντας ρυθμο, καθως τωρα εχω καταλαβει πια τα ορια των Trailmax που ειναι παρομοια στο χωμα με τα μαμισια Trailwing με τα οποια ειμουνα αρκετα ευχαριστημενος, ισως λιιγο πιο ασφαλτινα. Αλλο διασελο τωρα πιο ψηλα με φοβερη θεα και ο ουρανος δυτικα ειναι κατακοκκινος καθως ο ηλιος εχει δυσει και εχει αρχισει να σκοτινιαζει. Οπως λοιπον βγαινω με 40-50χμω απο μια ανοιχτη στροφη βλεπω τον δρομο μπροστα μου σκαμμενο απο βαθιες ροδιες σε ξεραμενη λασπη, με μονο μια μικρη λωριδα αχαλαστη διπλα στο γκρεμι
Προσπαθω τα βγω εκει αλλα καθως πηγαινα αρκετα αριστερα αυτο δεν ειναι δυνατο και μπαινω μεσα στη δεξια ροδια. Ο δρομος ειναι σε απελπιστικη κατασταση και καθως τραμπαλιζομαι δικαβαλος και φορτωμενος ειμαι σιγουρος οτι θα πεσω. Αντι ομως να φρεναρω με το πιο πιθανο να πεσω στην ευθεια, το λαθος ενστικτο της αυτοσυντηρησης με οδηγει στο να προσπαθησω να βγαλω το μηχανακι στο επιπεδο κομματι διπλα στο γκρεμι καθως η ροδια γινεται λιγο ρηχοτερη. Βγαζω τον μπροστινο στοχο και αμεσως μετα νοιωθω να χανω το πισω περος, πεφτοντας ευτυχως απο τα αριστερα. Οπως ειχαμε ταχυτητα, σβαρνιεμαστε για μερικα μετρα πεσμενοι πανω στις ροδιες, κατι το οποιο ευτυχως κοβει την ταχυτητα μας, και βουταμε δεξια στο γκρεμι
Οταν σταματαμε, η πρωτη κουβεντα ειναι να ρωτησουμε ο ενας τον αλλο αν ειναι ολα καλα. Καθως φοραμε τα παντα, εγω και μποτες και παντελονι με προστασια στα γονατα, δεν εχουμε παθει τιποτα και απεγκλωβιζομαστε ευκολα. Τωρα πια σκεφτομαι με τρομο οτι θα μπορουσαμε να εχουμε εγκλωβιστει κατω απο το μηχανακι αν ειχαμε πεσει προς τα δεξια στην κατηφορα, κατι που μου εχει ξανασυμβει, αλλα ευτυχως... Πρωτα απ’ολα, λυνουμε και ανεβαζουμε στο δρομο τα δυο σακ-βουαγιαζ και το tank bag. Ο πισω τροχος δεν απεχει ουτε ενα μετρο απο τον δρομο αλλα το μηχανακι εχει τη μουρη στην κατηφορα, πανω σε κοτρωνια. Δοκιμαζω να το μετακινησω λιγο απο τον πισω τροχο προς τα πανω αλλα ειναι αδυνατο, ειναι σφηνωμενο στα κοτρωνια τα οποια και πρεπει να βγαλουμε. Καθαριζω πρωτα το κομματι διπλα στο δρομο και μετα σηκωνω λιγο το μηχανακι, με την Christine να καθαριζει το κομματι απο κατω και εγω τελικα μετακινω τα κοτρωνια κατω απο τους τροχους (αυτο το σηκωμα και το κρατημα υπο κλιση μου εκανε ζημια στους τενοντες του αριστερου χεριου που πονανε ακομα). Ξαναδοκιμαζω απο τον πισω τροχο, το μετακινω 1-2 ποντους αλλα δεν γινεται παραπανω. Εκει ενας ιμαντας να το τραβηξω σαν αχθοφορος ισως εκανε δουλεια, να θυμηθω να βαλω εναν κατω απο τη σελα
Εχοντας κανει οτι μπορουσα, λεω στην Christine ας αφησουμε εδω τα πραγματα και να περπατησουμε 3-4 χιλιομετρα πισω μεχρι τη στανη πριν τα Καμαρια να ζητησουμε βοηθεια απο τον βοσκο που ειχε ενα φορτηγακι. Παιρνω επισης και ενα τηλεφωνο στην Ελατη και λεω να μην μας περιμενουν για φαγητο γιατι “εχουμε χαθει στα Αγραφα”. Οπως κανω μερικα βηματα και βλεπω το ΤΑ απο μερικα μετρα πιο μακρια, διαπιστωνω οτι το εδαφος διπλα του ειναι λιγοτερο αποτομο και μου ερχεται φλασια: αν μπορουσα να το τραβηξω προς τα κει απο το πλαϊ, ισως μετα να εβγαινε. Πισω παλι, καθαρισμα της περιοχης απο τα κοτρωνια και τραβηγμα απο το δεξι καγκελο λιγο-λιγο και μετα απο λιγο το φερνω εκει που ηθελα. Τραβαω παλι απο τον πισω τροχο και τωρα ανεβαινει με μεγαλη προσπαθεια ποντο-ποντο. Παλευοντας ακομα κανενα τεταρτο, τελικα το βγαζω ολο πανω στο δρομο. Αντι να περιμενω λιγο να παρω ανασα, το σηκωνω αμεσως, αναβω τα φωτα που φωτιζουν στο πουθενα στο γκρεμι και δοκιμαζω να το βαλω μπροστα. Μετα απο λιγη προσπαθεια, προγανως λογω μπουκωματος, παιρνει και πλεουμε και οι δυο σε πελαγη ευτυχιας
Αλλαζω το t-shirt που ειναι μουσκεμα σαν να τοχω πλυνει, φορτωνω παλι τα πραγματα, καβαλαμε και ξεκιναμε. Περναω το σκαμμενο κομματι με φοβερη προσοχη διπλα απο το γκρεμι, κατεβαζοντας σε πολλα σημεια την Christine καθως δεν θελω να διακινδυνευσω αλλο. Τα χερια μου ειναι πια σαν ζελε απο το γαλακτικο οξυ που εχει εκριθει απο ολη αυτη την προσπαθεια και δυσκολευομαι να κουμανταρω το δικαβαλο και φορτωμενο ΤΑ σ’αυτον τον αθλιο χωματοδρομο, ο οποιος παρακατω ειναι γεματος πετρες. Δεξια μας πια υπαρχουν απυθμενα γκρεμια και αγριευομαι μεσα στη μαυρη νυχτα χωρις φεγγαρι. Μετα απο περιπου 4 χιλιομετρα ο δρομος κανει αριστερα και βγαζει σε μια διασταυρωση σχηματος Τ. Βλεπω δεξια πανω σε ενα λοφακι ενα κοπαδι προβατα και 3 σκυλια να κατεβαινουν με χιλια να μας την πεσουν. Θυμαμαι αυτο που μου ειχε πει ο αλλος βοσκος πανω απο τα Καμαρια και ξεκιναω στριβοντας δεξια, με τα σκυλια να λυσομανανε πισω μας
Ο δρομος στην αρχη ειναι καλυτερος απο τον προηγουμενο και αρχιζουν να φαινονται τα φωτα των χωριων της λιμνης, οποτε ειμαστε σιγουροι οτι παμε καλα απο πλευρας προσανατολισμου. Μετα απο λιγο φαινονται παλι απυθμενα γκρεμια δεξια και ο δρομος αρχιζει να εχει πολλες πετρες. Συνεχιζω οσο πιο προσεκτικα μπορω και φτανω σε ενα σημειο με απιστευτη θεα: η λιμνη κατω, που φαινεται σαν ενα μαυρο επιπεδο πραγμα μεσα στη μαυρη νυχτα, ολα τα χωρια γυρω-γυρω φωτισμενα και η πεδιαδα της Θεσσαλιας ολοφωτη πιο μακρια, ενα απιστευτα φαντασμαγορικο θεαμα
Εκει ο δρομος κανει στροφη σχεδον 180 μοιρων, πραγμα που με βαζει σε υποψιες, και αρχιζει να κατεβαινει με κλιση τουλαχιστο 20%. Μετα απο λιγο γινεται αθλιος, με πολλα κοτρωνια που χρειαζονται τραϊλιστικες ικανοτητες για να περασει κανεις. Κατεβαζω την Christine και παω μερκες εκατονταδες μετρα παρακατω με φοβερη δυσκολια οπου και βλεπω ψηλα χορταρια παντου και καταλαβαινω οτι εχουμε παρει λαθος δρομο. Οταν ξαναπηγα στη διαδρομη στις 28 Αυγουστου για να δω που και πως επεσα με απλετο φως, ητανε φανερο απο ψηλα οτι αυτος ο δρομος ητανε αδιεξοδος αλλα μεσα στη μαυρη νυχτα δεν μπορουσε να δει κανεις.
Προσπαθω να γυρισω το φορτωμενο TA σ’αυτον τον στενο και τρισαθλιο δρομο-μονοπατι μεσα στη νυχτα και μου βγαινει η ψυχη να το καταφερω. Τωρα προσπαθω να ξανανεβω το κομματι με τα κοτρωνια και λιγο η δυσκολια λιγο η φοβερη κουραση λιγο το σκοταδι το κανουν ενα απο τα δυσκολοτερα κομματια που εχω κανει ποτε. Φτανω πανω στο σημειο με τη θεα και βρισκω την Christine που εχει ανεβει κι’αυτη με τα ποδια. Την ανεβαζω παλι, την ξανακατεβαζω παρακατω καθως εχει πολλες πετρες και το απυθμενο γκρεμι καραδοκει αριστερα και αυτο γινεται αρκετες φορες. Ξαναφτανω στη διασταυρωση και την κανω προς τα κατω απο την αλλη μερια πριν μας την πεσουν παλι τα σκυλια. Ο δρομος εξακολουθει να ειναι αρκετα δυσκολος, πραγμα που με βαζει παλι σε υποψιες, αλλα καθως κατεβαινω βλεπω το πρωτο σημα ζωης: ενα παρατημενο παπι στην ακρη του δρομου στη μεση του πουθενα. Παιρνω θαρος και συνεχιζω οποτε λιγα χιλιομετρα παρακατω βλεπω μια στανη δεξια, αυτη για την οποια μου ειχε πει ο βοσκος στα Καμαρια. Καθως δεν ειμαι πια σιγουρος για τιποτα πια, αφηνω μηχανη και Christine και πλησιαζω με τα ποδια φωναζοντας δυνατα “ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ?”. Ενα πανεμορφο ασπρο τσοπανοσκυλο ερχεται και με γαυγιζει αλλα μετα απο 5 λεπτα εμφανιζεται ενας ευγενεστατος νεαρος βοσκος που κοιμοτανε (στις 10:45 παρακαλω) και μου λεει να στριψω δεξια και οχι αριστερα προς Βραγγιανα.
Απο κει ειναι ακομη αρκετα χιλιομετρα, ο δρομος κατηφοριζει συνεχως και εχει σε αρκετα σημεια κυλιομενη πετρα, μετα γινεται ασφαλτος, μετα παλι χωμα για αρκετη αποσταση και τελικα ασφαλτος που βγανει στον περιφεριακο της λιμνης. Κανοντας αριστερα και περνωντας πρωτα απο ενα αλλο χωριο βγηκαμε τελικα στο Νεοχωρι οπου γινοτατε πανικος καθως ητανε παραμονη δεκαπενταυγουστου. Εκει αποτιμησα για πρωτη φορα και τις ζημιες στο μηχανακι κατω απο το φως: το αριστερο κομματι του φαιρινγκ ειχε σπασει και ειχε πολλα γδαρσιματα, το καγκελο ειχε σπασει, το στελεχος του αριστερου καθρεφτη ειχε λυγισει/στραβωσει και το πισω καγκελο για τα σαμαρια ειχε καραστραβωσει. Κατα τα αλλα, το μηχανακι ητανε μια χαρα και πηγαινε 100% οπως πριν. Εβγαλα και πεταξα τον αριστερο καθρεφτη βαζοντας τον δεξιο αριστερα και μετα απο ενα παγωτακι και μια λεμοναδιτσα για να αναπληρωσουμε τις χαμενες θερμιδες, φυγαμε για Μουζακι-Πυλη-Ελατη. Φτασαμε στην Ελατη στις 12:30 οπου μας περιμενανε ακομη για φαγητο αν και οι αλλοι ειχανε φαει. Το δειπνο για μας ελαβε χωρα στις 1-2 το πρωι στη βεραντα με τη φοβερη θεα των φωτισμενων χωριων απεναντι οπου ειπωθηκαν οι ιστοριες μειον το πεσιμο στο γκρεμι
Μετα απο δυο βδομαδες οταν ειχαμε γυρισει απο την Κρητη ξαναεκανα τη διαδρομη το απογευμα της 28ης Αυγουστου αναποδα απο τη λιμνη μεχρι τα Καμαρια και πισω για να δω ακριβως που και πως επεσα. Η διαδρομη δεν ειναι ιδιαιτερα δυσκολη αλλα πρεπει να εχει κανεις καλο χαρτη, χρονο και παρεα. Αν την κανει καποιος μια φορα, γινεται πολυ ευκολοτερη καθως ξερει που να στριψει και τι παιζει. Οσο για το ΤΑ, εβγαλα το φαιρινγκ για να αλλαξω το αριστερο πλαστικο καθως ειχα ενα παλιοτερο (το μαμισιο) ελαχιστα ξυμενο αλλα ο Νικος της Honda Τρικαλων με εστειλε σε καποιον ο οποιος μου το κολλησε τελεια με 15 ευρω και θα το βαψω μονος μου σε καποια φαση. Επισης κολλησα το καγκελο με ηλεκτροκολληση με 5 ευρω και αγορασα αλλους δυο καθρεφτες απομιμηση (οπως παντα) απο τον Γαλαιο για 8 ευρω - εχω και τους μαμισιους αλλα δεν τους βαζω ποτε πανω. Εν κατακλειδι, το μηχανακι εβγαλε τετοιο πεσιμο σε γκρεμι με πραγματικα ελαχιστες φθορες, τι να λεμε τωρα, πραγματικο θηριο, φτου, φτου
Το VFR και το XLR στο σπιτι στα Τρικαλα λιγο πριν φυγω με το δευτερο για Αθηνα.
Η Δαφνη δεξια κατω και η κοιλαδα του Αγραφιωτη, Ταυρωπου ή Μεγδοβα
Ψηλα στο πρωτο διασελο ενω ο ηλιος ακομη λαμπει.
Πλησιαζοντας την τριδιασταυρωση για Καμαρια-Αγραφα-Νιαλα ενω ο ηλιος δυει.
Το σημειο στο οποιο επεσα το οποιο φωτογραφησε ο φιλος konkost οταν ανεβηκε απο Αγραφα επισης το απογευμα της 28ης Αυγουστου αλλα δυστυχως δεν τον πετυχα κατα τυχη. Δεστε επισης εδω:
http://www.transalpforum.gr/index.php/topic,15440.0.html
Η ζημια στο αριστερο πλαστικο απο το πεσιμο μετα το κολλημα στα Τρικαλα στον Τογελο (στον περιφερειακο απο Λαρισα-Καλαμπακα απεναντι απο το τελωνειο για οσους εχουν παρομοιο προβλημα). Μαλιστα μου κολησε και το εσωτερικο ματζαφλαρι που κουμπωνει στην πανω τρυπα του ρεζερβουαρ το οποιο ειχε επισης σπασει. Για να καταλαβει κανεις τη δυναμη του πεσιματος στα κοτρωνια, τα δυο μεταλλικα αυτια με τις τρυπες στο ρεζεροβουαρ στα οποια κουμπωνουν τα δυο ματζαφλαρια του πλαϊνου ειχανε καραστραβωσει και τα εφερα στη θεση τους με αρκετη δυσκολια με κατσαβιδι και πενσα... Επισης εσπασε και το καγκελο, το οποιο βεβαια πρεπει να ομολογησω οτι ειχε φασει αρκετα χωματινα πεσιματα στην 8αχρονη ζωη του
Ταχουμε ξαναπει, ΤΑ 600/650 rulezzz
