ΜΑΡΟΚΟ!! 13/3/09

[ThanDim]

Εχετε κουράγιο να διαβάσετε;;;  Για να δούμε.....


Ξεκινήσαμε Παρασκευή μεσημέρι για Πάτρα.





Το ταξίδι μέχρι το Μπάρι κύλησε με κουβεντούλα για τα σχέδια μας και το πρόγραμμα. Στο Μπάρι φτάσαμε πρωί και είχαμε χρόνο μέχρι το βράδυ για να φτάσουμε στο επόμενο λιμάνι της Civitavecchia κοντά στη Ρώμη. Έτσι ακολουθήσαμε τον επαρχιακό δρόμο και περάσαμε από την Amalfi. Πανέμορφο τοπίο και καταπληκτικές στροφές. Την περιοχή την συνιστώ ανεπιφύλακτα!!! 





Το βράδυ μπήκαμε στο πλοίο με προορισμό την Μπαρτσελόνα οπού φτάσαμε την επόμενη το απόγευμα. Βρήκαμε ευκαιρία για μια βραδινή βόλτα στην πόλη και γευτήκαμε pailia και  παγωμένη sangria.








Το πρωί ξεκινήσαμε για Γιβραλτάρ. Μια άγευστη διαδρομή σε αυτοκινητόδρομους με στάσεις για βενζίνες και πρόχειρο φαγητό. Μέχρι το βράδυ κάναμε 1100 χλμ περίπου και διανυκτέρευση στο Algeciras κοντά στο Γιβραλτάρ.



Ξυπνήσαμε με τρομερή όρεξη μιας και επιτέλους είχε η φτάσει η μέρα που περιμέναμε! Μπαίναμε Μαρόκο..... ή μάλλον αυτό ελπίζαμε! Ενας μανιασμένος αέρας είχε σταματήσει τα δρομολόγια των γρήγορων πλοίων που έκαναν την διαδρομή και υπήρχε μόνο ένα αργό πλοίο που θα έκανε μόνο μια φορά την διαδρομή για εκείνη την μέρα. Μέχρι να επιβεβαιώσουμε πως είχε θέση για εμάς, είχαν κοπεί τα φτερά μας....!





Δύο Γερμανοί που θα περνούσαν στο Μαρόκο για μια παρόμια διαδρομή με εμάς. Το παρελθόν και το μέλλον της BMW!!






Αποβιβαστήκαμε στην Ceuta – ισπανικό λιμάνι στο Μαρόκο – και ξεκινήσαμε για την έξοδο της πόλης που ήταν και τα σύνορα! Εκεί φάγαμε αρκετή ταλαιπωρία, αν και είχαμε ετοιμάσει όλα τα χαρτιά μας από την Ελλάδα ακόμα. Βλέπεις τα παλικάρια ήθελαν το κάτιτης τους για να βάλουν τις σφραγίδες.....!



Τελικά δεν τους κάναμε την χάρη αλλά χάσαμε αρκετό χρόνο, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να μας πιάσει η νύχτα στον επαρχιακό δρόμο.



Κάτι όχι και πολύ ευχάριστο αν σκεφτείς το επίπεδο του οδικού δικτύου, των οδηγών και των οχημάτων που κυκλοφορούσαν. Δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα αλλά η ιδέα ήταν λίγο αγχωτική...! Ας όψεται το ξενοδοχείο που είχαμε ήδη κλείσει στην Fes. Μια πολύ όμορφη πόλη που την είχαμε στο πρόγραμμα να την δούμε όταν φεύγαμε – και που δεν έγινε ποτέ!


Συνεχίζεται.......

[memos]

Εντάξει... τα διαβάσαμε αυτά. 



NEXT !!! 

[ThanDim]

Την επομένη κινηθήκαμε νότια και στην Azrou  βάλαμε τα χωμάτινα λάστιχα.














Αφήσαμε τα ασφάλτινα και τον εξοπλισμό στο βουλκανιζατέρ και ξεκινήσαμε για το Rizanni όπου μας περίμενε ένας ντόπιος δάσκαλος με τον οποίο είχαμε γνωριστεί μέσω ίντερνετ και η οικογένεια του έμενε στο κέντρο της διαδρομής που θέλαμε να κάνουμε στην έρημο. Η εκδρομή στηρίχτηκε πάνω σε αυτή τη γνωριμία και ευτυχώς δε μας πρόδωσε! Κινηθήκαμε μέχρι τα 2500m υψόμετρο για να περάσουμε στην οροσειρά του Άτλαντα και φυσικά τα χιόνια που έλιωναν μας έκαναν να αναρωτηθούμε μήπως μπήκαμε σε λάθος χώρα...








 Το  βράδυ βρεθήκαμε με τον Μοχάμεντ και φάγαμε μαζί τοπικές λιχουδιές. Το Rizanni είναι μια μικρή κωμόπολη, όχι ιδιαίτερα τουριστική οπότε και το κατάλυμα που μας είχε κλείσει ο Μοχάμεντ ήταν οριακά ανεκτό. Μια βραδιά ήταν, θα περνούσε...!







Το πρωί ξεκινήσαμε ορεξάτοι για την Merzouga, ένα μικρό χωριό λίγα χιλιόμετρα Ν.Α., οπου ήταν και η αφετηρία για την περίφημη διαδρομή Μ5 (Merzouga – Zagora) που θα ακολουθούσαμε. Τελευταίες ετοιμασίες στις μηχανές, νερό στα camelbags, τελευταία ενημέρωση στα οικεία πρόσωπα και έτοιμοι για αναχώρηση!










Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω τεράστιοι αμμόλοφοι δίπλα από τον δρόμο – άσφαλτος ακόμα – μας ‘έκλεισαν’ το μάτι πονηρά και μπήκαμε για παιχνίδι... Που να ξέραμε τι μας περίμενε παρακάτω...

[ThanDim]

Μια μικρή παρένθεση για να μοιραστώ κάποιες πληροφορίες που είχαμε από τον Μοχάμεντ και κάποια site από το ίντερνετ που θεωρώ πολύ σημαντικές. Το κομμάτι  ερήμου που εμείς διανύσαμε δεν είναι καθόλου ...έρημος! Όχι τουλάχιστον με την έννοια που λέμε εμείς. Είναι μια τουριστική – adventure – διαδρομή, κάτι που έχει δώσει αρκετή ζωή στην γύρω περιοχή. Το rally Paris-Dakar έχει αφήσει έντονα τα σημάδια του στους ντόπιους ανθρώπους οι οποίοι είναι εξοικειωμένοι με τους τουρίστες και τις απαιτήσεις τους. Καταρχήν υπάρχει πολύς κόσμος που ζει εκεί. Υπάρχουν αρκετά χωριουδάκια, πολλοί ‘κοιτώνες’ που μπορούν να προσφέρουν τα βασικά στους ταξιδιώτες, υπάρχει βενζίνη – αμφιβόλου ποιότητας, σε βαρέλια αλλά υπάρχει – και φυσικά υπάρχουν και επιτήδειοι...!
Είχαμε κατεβάσει στα GPS την συγκεκριμένη διαδρομή από κάποιους Τσέχους που την είχαν κάνει πριν μερικά χρόνια και οι οποίοι ήταν κατηγορηματικοί να μην ξεφύγουμε καθόλου από αυτήν, ακόμα και αν μας λένε άλλα οι ντόπιοι. Βλέπεις, κάποιοι το είχαν βρει προσοδοφόρο να σε στέλνουν σε δύσκολο κομμάτι για να κολλήσεις και, ως δια μαγείας, να εμφανιστεί εκεί κάποιο τρακτέρ ή τζιπ το οποίο θα σε βοηθήσει να βγεις με μια τσουχτερή αμοιβή! Επίσης βλέπαμε στη μέση του πουθενά παιδάκια να παίζουν ή να μας πλησιάζουν σε κάποια στάση μας. Μάθαμε πως ήταν παιδιά βεδουίνων – βοσκών – οι οποίοι είχαν τις σκηνές τους λίγο πιο μακριά από τα περάσματα και φυσικά μας άκουγαν και έρχονταν για να μας πουλήσουν περίεργες πέτρες από την έρημο ή να ζητιανέψουν.









Συνέχεια στο ταξίδι μας και όσο περνούσε η ώρα οι μικρές αμμοπαγίδες εξελίσσονταν σε μεγάλες εκτάσεις με άμμο, έτοιμες να μας ‘ρουφήξουν’! Στην θεωρία τα πηγαίναμε καλά. Ξέραμε πως η άμμος θέλει να έχεις το βάρος στον πίσω τροχό, να πλανάρει ο μπροστινός, να έχεις το γκάζι ανοιχτό! ΟΚ! Στην πράξη τώρα.... Η πρώτη και καλή χύμα του Μάκη μας ξύπνησε το ένστικτο επιβίωσης.



Ήμασταν πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα από το σπίτι μας και από κάποιο σύγχρονο νοσοκομείο. Μια σοβαρή πτώση με τραυματισμό ή σοβαρή ζημιά στην μηχανή θα μας έβαζε σε μεγάλους μπελάδες. Επιπλέον τα θηρία μας με full φορτίο δεν ήταν και πολύ ορεξάτα να ξεκολλήσουν από την ψιλή άμμο. Δε θέλαμε να το διακινδυνεύσουμε. Επίσης μια μικρή ατυχία του Νίκου και εμένα μας ανέδειξε και άλλο θέμα.



Οι πλαϊνές βαλίτσες άντεχαν στις πτώσεις αλλά ΑΝ γινόταν κάτι ποιο σοβαρό τι θα κάναμε; Θα συνεχίζαμε το ταξίδι με τα σώβρακα και τις κάλτσες στις τσέπες; Τέλος καταλάβαμε πως η πορεία πάνω στο πατημένο μονοπάτι κάθε άλλο παρά συνετό ήταν για τον απλό λόγο πως η άμμος δεν ..πατιέται αλλά απλά σκάβεται και γίνεται πιο αφράτη. Έτσι αναγκαστήκαμε να οδηγούμε δίπλα από αυτό, στην απάτητη άμμο, η οποία δε γνωρίζαμε τι κινδύνους έκρυβε από κάτω της.






















Όλα αυτά μαζί, μας έκαναν να αναθεωρήσουμε τον τρόπο ταξιδιού μας και η ασφάλεια όλων μπήκε – σαν τροχοπέδη - πάνω από όλα! Αυτό μας έκανε να κλείσουμε το γκάζι. Κολλούσαμε έτσι πιο εύκολα – και συχνά –  και τα χιλιόμετρα φαίνονταν ατελείωτα. Ευχάριστο διάλειμμα κάναμε σε μια αποξηραμένη λίμνη, στην οποία διασκεδάσαμε και διώξαμε την ένταση.

[ThanDim]

Το απόγευμα βρήκαμε το κατάλυμα της οικογένειας του Μοχάμεντ λίγα χιλιόμετρα πριν ένα χωριουδάκι – Remilia – και μας φιλοξένησε ο αδελφός του,  Γιούσεφ. Τον είχε ειδοποιήσει – πως;;; - ο Μοχάμεντ και μας περίμενε.





 Άψογο παλικάρι, φοιτητής Γαλλικής φιλολογίας, με πολύ χιούμορ και όρεξη για κουβέντα! Περάσαμε ένα διασκεδαστικό βράδυ και πήραμε πολλές πληροφορίες για την συνέχεια του ταξιδιού μας. Απόλυτη εμπειρία της βραδιάς η δοκιμή γάλακτος καμήλας. Μιλάμε για τρελή αηδία.....!










Το πρωί μας περίμενε ένα εξωπραγματικά πλούσιο πρωινό - για τα δεδομένα του μέρους και των συνθηκών – το οποίο εκτιμήσαμε και τιμήσαμε με χαρά αφού δεν ξέραμε πότε θα ήταν το επόμενο γεύμα μας! Η μεγάλη έκπληξη όμως ήταν όταν θελήσαμε να χαιρετήσουμε τον Γιούσεφ, προθυμοποιήθηκε να έρθει μαζί μας για τα επόμενα λίγα χιλιόμετρα για να μας δείξει τον δρόμο. Του είπαμε πως έχουμε καταγεγραμμένη τη διαδρομή αλλά μας εξήγησε πως παρακάτω θα μπούμε στην κοίτη ενός ποταμού – 3,5 χιλιόμετρα!! – με πάρα πολύ ψιλή και δύσκολη άμμο. Τα μονοπάτια δεν ισχύουν εκεί λόγω της διαμόρφωσης του εδάφους και θα μας έδειχνε ένα – σχετικά – βατό που χρησιμοποιούσε πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό. Επίσης μας πρότεινε να νοικιάσουμε – για ένα ευτελές ποσό -ένα τρακτέρ για να μας περάσει τις αποσκευές στο δύσκολο κομμάτι ωστε να είμαστε πιο άνετοι. Μας είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη και δε ζημιωθήκαμε ακολουθώντας τις συμβουλές του!! Βάλαμε βενζίνη στο χωριό - ευτυχώς ένα φίλτρο που είχαμε προμηθευτεί μας γλίτωσε από πού σαβούρα... - και ξεκινήσαμε!  Η συνέχεια με εικόνες....












































Επιτέλους στην αντίπερα όχθη - και λίγο παραπέρα....    - που μας περίμεναν οι αποσκευές μας!









Αφάνταστη κούραση και υπερένταση αλλά η εμπειρία ήταν καταπληκτική!













 Ο πανικός συνεχίστηκε όλη τη μέρα ώσπου το απόγευμα φτάσαμε στο μικρό Tissemounite και αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε για να πάρουμε μια ανάσα.

[ThanDim]

to be continue..........

Πρέπει να πάμε και στη δουλειά το πρωί.....!!

[memos]

Μπράβο ρε Θανάση.

Χάρηκα που πήγες εκεί.

Χάρηκα που τα πέρασες ωραία.

Αλλά πιο πολύ χάρηκα που γύρισες σώος.


 

[African Boy]

Θανάση και η παρέα σου, σας ασπάζομαι πραγματικά.......

Διάβαζα και έβλεπα τις φωτογραφίες με αρκετό ζήλο ..... και ευχαρίστηση...

Πολύ όμορφο το ταξίδι σας και η εμπειρία φανταστική όσο κουραστική και να ήταν


Άξιοι και πάλι άξιοι.......


Σας εύχομαι οτι καλύτερο και πάντα ορεξάτοι για τέτοιες εξορμήσεις.... 

[panbou]

Καλημέρα κι από μένα,

φοβερή η διαδρομή, χαρά στο κουράγιο σας. Πρέπει νάναι εμπειρία ζωής. Τι θερμοκρασίες είχατε (πρωϊ-βράδυ)?

Και μια ερώτηση, άσχετος ων, τι πετυχαίνουμε όταν οδηγούμε όρθιοι σε κάποια κομμάτια?

[Ταξιδευτής]

Καταπληκτική εμπειρία
Όμορφη και πλούσια περιγραφή
Μόνο πού ¨παρακολουθώντας¨ σας κουράστηκα και ίδρωσα , μεγάλη ταλαιπωρία.
Συνέχισε σε παρακαλώ το ταξιδιωτικό γιατί μας έχεις αφήσει σε αγωνία.

Προβλήματα από τις μηχανές είχατε ?

[παλτακης]

Αντε Θανασακη βγαλε τις διαφημησεις και ξεκινα το εργο

[Hypersonic]

Πολυ τουμπα, βρε παιδι μου....

[ThanDim]

Συνέχεια επεισοδίου..........


Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε πολύ πρωί γιατί δε ξέραμε τι μπορεί να μας περιμένει. Το έδαφος άλλαξε μετά από λίγα χιλιόμετρα και η άμμος έδωσε την θέση της σε ένα ατελείωτο επίπεδο οροπέδιο με σκληρό και λίγο πετρώδες χώμα.










Η χαρά του παιδιού για εμάς μετά από 2 μέρες ταλαιπωρίας. Η ταχύτητα ανέβηκε ραγδαία – καθώς και η συχνότητα επαφής της μεταλλικής ποδιάς και του κεντρικού σταντ με το έδαφος! Σύντομα δυο ποδιές αποφάσισαν να αυτομολήσουν για να γλιτώσουν την ταλαιπωρία....!














Το μεσημέρι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε έναν ορεινό όγκο που μας χώριζε από την Zagora – τον τελικό μας προορισμό – και το τερέν άρχισε να αγριεύει. Πιο πετρώδες, πιο στενό το μονοπάτι και ο Μάκης βρέθηκε στο οικείο του περιβάλλον. Ξεχύθηκε μπροστά και άντε πιάστον!









Μόνο όταν τελείώσε το σπαστήρι – λίγα χιλιόμετρα από την πόλη - έκοψε γιατί τον έπιασε ....λάστιχο!  Από την λύσσα του να χαρεί το στέρεο έδαφος, έκανε την μπροστινή ζάντα σαν οχτάρι.






Αφού έφαγε την προβλεπόμενη καζούρα, βάλαμε σαμπρέλα......















 ...........και επιτέλους βρήκαμε – μετά από 3 μέρες – πάλι άσφαλτο!





Στην Zagora σταματήσαμε να πιούμε κάτι και να πάρουμε δυνάμεις. Εκεί συναντηθήκαμε με τον Klaous, έναν Δανό με R1200GSA που έκανε streetαδικη βόλτα στο Μαρόκο και ενσωματώθηκε στην ομάδα.



Επειδή ο καιρός ήταν λίγο βαρύς και επικίνδυνος για μπόρα αποφασίσαμε να προχωρήσουμε βόρεια, όσο μας το επέτρεπε και το φως της μέρας.












 Έτσι φτάσαμε στο Quarzazate όπου είχαμε πληροφορίες για ένα ξενώνα για μοτοσυκλετιστές – το Bikershome – στο οποίο και διανυκτερεύσαμε.








Την επόμενη μέρα ανεβήκαμε μέχρι το κάστρο Benhaddou και το παίξαμε λίγο τουρίστες. Πανέμορφο μέρος, τουριστικά αξιοποιημένο!







Φυσικά δεν χάσαμε ευκαιρία, με τον Μάκη, να κάνουμε test drive στα ντόπια 4Χ4..














Εκεί η ομάδα χωρίστηκε. Εγώ με τον Klaus ακολουθήσαμε ασφάλτινη διαδρομή και οι υπόλοιποι μια δύσκολη αλλά πολύ όμορφη – όπως μας απέδειξαν με τις φωτογραφίες – ορεινή, χωμάτινη.

















 Βρεθήκαμε στο Talouet και φύγαμε για Marrakech όπου και μείναμε σε καμπινγκ λίγο έξω από την πόλη.






Το βράδυ κατεβήκαμε στο παζάρι για λίγα ψώνια και πολύ φαγητό.













Εκεί μάθαμε ότι υπήρχε καράβι την επομένη το βράδυ από την Tanger για Genova με ενδιάμεση στάση στη Βαρκελώνη. Με δημοκρατικές διαδικασίες - sorry Κώστα... - η ομάδα αποφάσισε πως δεν υπήρχε λόγος να παιδευόμαστε στις autostrata της Ευρώπης αφού στον ίδιο χρόνο θα μπορούσαμε να είμαστε Ιταλία και τελείως ξεκούραστα. Έτσι πιεσμένοι από την ώρα αναχώρησης του πλοίου, πήγαμε στην Azrou, πήραμε τα λάστιχα που είχαμε αφήσει – δεν προλάβαίναμε να τα αλλάξουμε – και συνεχίσαμε από εθνική, μέσω Rabat για τα βόρεια παράλια της χώρας.







Από εκεί και πέρα αρχίζει άλλο κεφάλαιο - αφάνταστα βαρετό - με τίτλο ‘κρουαζιέρα στην Μεσόγειο’ !!!!   

[ThanDim]

Καλημέρα κι από μένα,

φοβερή η διαδρομή, χαρά στο κουράγιο σας. Πρέπει νάναι εμπειρία ζωής. Τι θερμοκρασίες είχατε (πρωϊ-βράδυ)?

Και μια ερώτηση, άσχετος ων, τι πετυχαίνουμε όταν οδηγούμε όρθιοι σε κάποια κομμάτια?

Στην έρημο γύρω στους 30 βαθμούς την μέρα και 15 τη νύχτα. Όσο πιο βόρεια τόσο έπεφτε και η θερμοκρασία.

Τεράστιο κεφάλαιο αυτό...    Στα γρήγορα, τρως λιγότερη καταπόνηση αφού δεν περνάνε όλοι οι κραδασμοί στη μέση σου, έχεις καλύτερο χειρισμό της μηχανής, μπορείς να ρίξεις το βάρος σου σε όποιο τροχό χρειάσεται πολύ πιο εύκολα και γρήγορα, ρίχνοντας το βάρος σου στους μασπιέδες - και όχι στη σέλα - κατεβάζεις χαμηλά το κέντρο βάρους σου.

[ThanDim]

Προβλήματα από τις μηχανές είχατε ?

Δυστυχώς όχι!!!      Για άλλη μια φορά μας απογοήτευσε η BMW!! 

Ούτε ένα σπασμενο διαφορικό, ένα διαλυμένο κιβώτιο ταχυτήτων, μια ελαττωματική μπαταρία...!  Τίποτα!!!!!   ΝΤΡΟΠΗ!!!!!!!

 

Σοβαρά τώρα, τα μόνα προβλήματα που είχαμε ήταν
- μια στραβωμένη ζάντα,
- 2 ποδιές από τις οποίες έσπασαν οι ελαστικές βάσεις τους - θεωρούνται απόλυτα επιτυχείς στην προστασία!!
- 2 διαλυμένες βαλίτσες - ιδιοκατασκευή
- 1 σπασμένη κλειδαρία βαλίτσας - Hepco&Becker
- 1 τραυματισμένη βαλίτσα BMW - ξήλωσε ένα βράχο αλλά άντεξε 
- 1 ραγισμένο πλαστικό μούτρο της Touratech σε μια - από τις τόσες... - πτώσεις μας

Αυτά ...μόνο! 

Ευτυχώς λόγω του άξονα, γλυτώσαμε ένα σετάκι αλυσιδογράναζα σαν έξτρα έξοδα με την επιστροφή μας....!

Επιπλέον κανένας δε χρειάστηκε συμπλήρωμα λαδιού - εγω μόνο έκανα αλλαγη γιατί είχα συμπληρώσει χιλιόμετρα.

[παλτακης]

Για ακομα μια φορα Θαναση μπραβο  πολυ ωραιο ταξιδι και πολυ μεγαλη εμπειρια 
Αντε και του χρονου Καλαχαρι

[Ταξιδευτής]

Δυστυχώς όχι!!!      Για άλλη μια φορά μας απογοήτευσε η BMW!! 

Ούτε ένα σπασμενο διαφορικό, ένα διαλυμένο κιβώτιο ταχυτήτων, μια ελαττωματική μπαταρία...!  Τίποτα!!!!!   ΝΤΡΟΠΗ!!!!!!!

πολύ ευχάριστο
μάς έχουν φάει τά αυτιά μέ τά προβλήματα πού έχουν
καλό είναι νάχουμε προσωπικές εμπειρίες γιά νά διαμορφώνουμε καί αντικειμενική γνώμη

πόσα χλμ κάνατε συνολικά ( καί εύκολα καί δύσκολα )  ?

[Yianni]

Θανάση άριστο το ταξιδιωτικό σου! Είχες πεί ότι δεν είσαι καλός στις περιγραφές, αλλά οι φωτογραφίες μιλάνε μόνες τους, εσύ δεν χρειάζεται να λες πολλά!! Μπράβο ρε φίλε, απίθανο ταξίδι! Ευχομαι το επόμενο να είναι ακόμα πιό δυνατό......


.... έχουμε αφήσει και μιά εκρεμμότητα στο μυαλό μας..... 

[rastabill]

Δεν ξέρω αν το κάνανε για τα χρήματα αλλά είχατε και αρκετή βοήθεια απο τους ντόπιους.Η βοήθειά τους πρέπει να ήταν πάρα μα πάρα πολύ χρήσιμη.

[KostasC]

Μπράβο Θανάση ! Σ ευχαριστούμε για την περιγραφή και της φωτό.
Μια απορία ... απο που ξεφυτρώνουν οι κάθε λογής πιτσιρικάδες και άσχετοι στο πουθενά ? Το έχω δει και σε
ταξιδιωτικά άλλων .
Μακάρι να είχατε επιπλέον ημέρες να το ευχαριστηθείτε περισσότερο.

[ThanDim]

πολύ ευχάριστο
μάς έχουν φάει τά αυτιά μέ τά προβλήματα πού έχουν
καλό είναι νάχουμε προσωπικές εμπειρίες γιά νά διαμορφώνουμε καί αντικειμενική γνώμη

πόσα χλμ κάνατε συνολικά ( καί εύκολα καί δύσκολα )  ?

Η αλήθεια είναι πως αυτά τα "άκουσα από έναν", "είπαν κάποιοι", "διάβασα κάπου" κτλ παίζουν εδώ και πολύ καιρό. Χωρίς να ξέρουμε όλες τις παραμέτρους βγάζουμε συμπεράσματα και εύκολα αφορίζουμε... Πάντως εκεί κυκλοφορούσαν πάρα πολλά ευρωπαίοι μοτοσυκλετιστές με GS διαφόρων ηλικιών, ΚΤΜ και πολλά "καθαρά". Λίγα γιαπωνέζικα μεγάλα on-off είδαμε και αυτά παλιά - ΑΤ750, superTenere.

A! Είδαμε να κυκλοφορούν στην πόλη και δύο ΤΑ650 σε χακί χρώμα με ένστολους. Δε πρέπει να ήταν της αστυνομίας γιατί φορούσαν διαφορετική στολή. Στρατός ίσως;;; 

Κάναμε συνολικά 5500χλμ. Με την βοήθεια των πλοίων γλυτώσαμε από άλλα τόσα...  Απο αυτά, τα 3000 τα κάναμε στο Μαρόκο και τα 400 περίπου ήταν σε εκτός δρόμου οδήγηση.

Δεν ξέρω αν το κάνανε για τα χρήματα αλλά είχατε και αρκετή βοήθεια απο τους ντόπιους.Η βοήθειά τους πρέπει να ήταν πάρα μα πάρα πολύ χρήσιμη.

Μόνο τη δεύτερη μέρα στο χώμα είχαμε βοήθεια, για να περάσουμε το ποτάμι και τους διπλανούς αμμόλοφους. Ο Γιούσεφ, ο οδηγός μας, δε πήρε χρήματα για να μας οδηγήσει γιατί το έκανε σαν χάρη στον αδελφό του. Επιπλέον μας είχε ζητήσει μια ελληνική σημαία και χάρηκε πολύ που τον θυμηθήκαμε και του την πήγαμε. Ο οδηγός του τρακτέρ πήρε 40ευρώ για να μας μεταφέρει τα πράγματα μας και για παρέα ήρθε με έναν φίλο του και έναν πιτσιρικά. Μας περίμενε στην κοίτη του ποταμού οπου έβαλαν ένα χεράκι και μετά τον βρήκαμε στο τέλος των αμμόλοφων οπού εκεί - εκτός από το έδαφος, είχαμε φτάσει και εμείς στα όρια μας - έβαλαν και τα δυο χέρια      για να βγούμε σε στέρεο έδαφος.....

Σίγουρα τα επιπλέον χέρια μας βοήθησαν πολύ για να κάνουμε οικονομία δυνάμεων και να συνεχίσουμε αλλά η σωτήρια επέμβαση ήταν του Γιούσεφ που μας έδειξε το "βατό" μονοπάτι. Σε κάποια φάση που είχα μείνει πίσω, δεν είδα που έστριψαν οι άλλοι και πήγα από λάθος "δρόμο" που πήγαιναν ροδιές αυτοκινήτων. 20 μέτρα πιο κάτω είχα χωθεί μέχρι τον άξονα σε μια πούδρα και περίμενα τους άλλους για να με βγάλουν. Κόλαση θα γινόταν......!!!!!   

 Τις υπόλοιπες μέρες τα βγάλαμε πέρα μόνοι μας.

Μπράβο Θανάση ! Σ ευχαριστούμε για την περιγραφή και της φωτό.
Μια απορία ... απο που ξεφυτρώνουν οι κάθε λογής πιτσιρικάδες και άσχετοι στο πουθενά ? Το έχω δει και σε
ταξιδιωτικά άλλων .
Μακάρι να είχατε επιπλέον ημέρες να το ευχαριστηθείτε περισσότερο.

Κώστα μόνο τις φώτο διάβαζες;;;  Δες τι έγραφα..

Μια μικρή παρένθεση για να μοιραστώ κάποιες πληροφορίες που είχαμε από τον Μοχάμεντ και κάποια site από το ίντερνετ που θεωρώ πολύ σημαντικές. Το κομμάτι  ερήμου που εμείς διανύσαμε δεν είναι καθόλου ...έρημος! Όχι τουλάχιστον με την έννοια που λέμε εμείς. Είναι μια τουριστική – adventure – διαδρομή, κάτι που έχει δώσει αρκετή ζωή στην γύρω περιοχή. Το rally Paris-Dakar έχει αφήσει έντονα τα σημάδια του στους ντόπιους ανθρώπους οι οποίοι είναι εξοικειωμένοι με τους τουρίστες και τις απαιτήσεις τους. Καταρχήν υπάρχει πολύς κόσμος που ζει εκεί. Υπάρχουν αρκετά χωριουδάκια, πολλοί ‘κοιτώνες’ που μπορούν να προσφέρουν τα βασικά στους ταξιδιώτες, υπάρχει βενζίνη – αμφιβόλου ποιότητας, σε βαρέλια αλλά υπάρχει – και φυσικά υπάρχουν και επιτήδειοι...!

..... Επίσης βλέπαμε στη μέση του πουθενά παιδάκια να παίζουν ή να μας πλησιάζουν σε κάποια στάση μας. Μάθαμε πως ήταν παιδιά βεδουίνων – βοσκών – οι οποίοι είχαν τις σκηνές τους λίγο πιο μακριά από τα περάσματα και φυσικά μας άκουγαν και έρχονταν για να μας πουλήσουν περίεργες πέτρες από την έρημο ή να ζητιανέψουν.

[Διαμαντης]

Μπράβο μάγκες!!!!!    Γράψατε!!!!
Τελικά δύσκολο το Μαρόκο έστω και για τουρισμό πάνω σε τέτοια θηρία.

[ThanDim]

Θανάση άριστο το ταξιδιωτικό σου! Είχες πεί ότι δεν είσαι καλός στις περιγραφές, αλλά οι φωτογραφίες μιλάνε μόνες τους, εσύ δεν χρειάζεται να λες πολλά!!

Άλλο πονεμένο θέμα αυτό με τις φώτο και τα βίντεο...

Γενικά δε μείναμε καθόλου ευχαριστημένοι μα αυτά  που αποθανατίσαμε! Η δικιά μου φωτογραφική παρουσίασε πρόβλημα στο focus με ζουμ, άλλες δυο πήραν άμμο και δεν έκλεινε ή άνοιγε ο φακός. Η τέταρτη μηχανή μια χαρά δούλεψε αλλά έτρεμαν τα χέρια του φωτογράφου κάπως και ....    Επίσης είχαμε μια special βιντεοκάμερα, μικρή, ελαφριά, αδιάβροχη, ανθεκτική, ειδική για extreme sports που μπάινει στο κράνος! Λέγαμε κι εμείς ΟΚ τραβάμε τα πάντα...  Παπάρια ΟΚ!! Δεν είχε οθόνη για να βλέπεις που τραβάς - για να μην έχει όγκο - οπότε τραβούσαμε ή τον Θεό ή το χώμα!!  
Άσε που όταν είμασταν στα δύσκολα, πηγαίναμε όλοι για να βοηθήσουμε και να κάνουμε οικονομία δυνάμεων! Ποιος θα έκανε τον φωτογράφο;  Υπήρχαν δεκάδες στιγμές που έγιναν καταπληκτικά σκηνικά αλλά κανένας δε τις τράβηξε - ή ότι τραβήξαμε βγήκε χάλια - και έμειναν μόνο στις αναμνήσεις μας.

Το σημαντικότερο όλων όμως ήταν το laptop που είχαμε μαζί μας και κάθε βράδυ ξεφορτώναμε τις κάρτες από τις μηχανές. Έτσι τραβάγαμε ότι γουστάραμε χωρίς να έχουμς αγχος μη γεμίσουν! Ευτυχώς άντεξε όλες τις κακουχίες και γύρισε σώο!! Ευχαριστούμε Κώστα...

Συμπέρασμα: Το ταξίδι κρατάει λίγες μέρες, αλλά οι αναμνήσεις του για πολλά χρόνια! Πάρτε τον κατάλληλο εξοπλισμό μαζί για να διατηρήσετε αυτές τις αναμνήσεις αναλλοίωτες!!!

.... έχουμε αφήσει και μιά εκρεμμότητα στο μυαλό μας..... 

Άντε να το δω........................!!!

[Sotos]

ΘΑνο τετοια ταξιδια ειναι που μενουν ανεξιτηλα στο μυαλό και την ψυχή.  Και αυτό αξιζει τελικά πιο πολύ από όλα. Οχι οι στιγμες... αλλά η "γευση" μετά.

Και στο επόμενο ακομα πιο εξτριμ και συντομα  !
Μπραβο σας.

[tranten]

μπραβο θαναση,αυτες ειναι εμπειριες ζωης.κ μακρυτερα ευχομαι