Το παρακάτω το γράφω απλά σαν βιωματική εμπειρία, και όχι για να προσθέσω κάτι σε αυτά που έγραψαν οι προηγούμενοι. Δε ξέρω τι ακριβώς από όσα έκανα ήταν λάθος ή σωστό, ευτυχώς όμως στο τέλος την πέρασα επιτυχώς την κατηφόρα.
Χώρος Δράσης: Κάποια αντιπυρική ζώνη στην Πάρνηθα (πρίν την κάψουν
).
Πρώτο λάθος που έκανα σίγουρα, είναι ότι
δεν εκτίμησα σωστά την κατάσταση.
Το μήκος της κατηφόρας ήταν αρκετά μεγάλο (ίσως πάνω από 100 μέτρα), η κλίση της αρκετή αλλά normal στα πρώτα μέτρα, αλλά πολύ έντονη ιδιαίτερα μετά το 50% της κατηφόρας. Το πλάτος επίσης αρκετά μεγάλο, και το έδαφος πολύ κακοτράχαλο με πέτρες, που κάποιες μπορεί να είχαν και μέγεθος μπάλας, και γενικότερα πολύ σαθρό-χαλαρό. Μόνο στα άκρα υπήρχε πιο ομαλό έδαφος με πιο πατημένο χώμα
Ημουν με δύο φίλους (ο ένας με ένα ΧΤ 660, και ο άλλος με ένα freewind). Ο φίλος με το ΧΤ είναι πολύ καλός "χειριστής", και σίγουρα πολύ καλύτερος οδηγός από μένα. Επίσης ήταν γνώστης της περιοχής, έτσι έφυγε μπροστά "αέρα" και κατέβηκε άνετα. Ίσως (μάλλον?) και το XT να είναι πιο ελαφρύ και καλύτερο στο off από το ΤΑ. Ο freewind το ψιλιάστηκε το θέμα και κατέβηκε πολύ σιγά πηγαίνοντας τέρμα δεξιά στην αντιπυρική όπου είχε πατημένο χώμα με λίγο πρασινάδα (σα γρασίδι ας πούμε).
Εγώ παρασύρθηκα από τον XT
και ξεκίνησα να κατεβαίνω με δευτέρα κινούμενος ακριβώς στο κέντρο της αντιπυρικής. Αρχικά με χαλαρό μπροστινό φρένο και παίξιμο του πίσω, όλα πήγαιναν ΟΚ. Σε κάποια φάση άρχισα να αισθάνομαι ότι το ΤΑ ανέβαζε σιγά σιγά ταχύτητα, άρχισα να κινούμε πιο πίσω στην σέλα, και κατέβασα πρώτη μιας και το πίσω φρένο πλέον μπλόκαρε με το παραμικρό. Κάπου στη μέση της κατηφόρας άρχισα να φοβάμαι, γιατί ο πίσω τροχός άρχισε να μπλοκάρει (λόγω της πρώτης ταχύτητας) από μόνος του. Εκεί από πανικό, άρχισα μα κάνω διάφορα (λίγο συμπλέκτη, - λίγο πίσω φρένο, πιάσε - άσε κλπ) . . .
Πλέον κατάλαβα ότι κάπου είχα κάνει μαλακία χοντρή, και άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας . . .Είχα περάσει πλέον 60-70% της κατηφόρας και ήμουν στο σημείο με την πιο ένονη κλίση (ίσως και το πιο κακοτράχαλο έδαφος). Αφού είδα ότι ο πίσω τροχός ήταν πλέον έξω από κάθε δικό μου έλεγχο, και γενικότερα αισθάνθηκα - φοβήθηκα ότι δεν υπήρχε τρόπος να επιβραδίνω σκέφτηκα να αμολύσω τα πάντα κάι ότι γίνει. Πάτησα συμπλέκτη, σχεδόν άφησα το μπροστινό φρένο και άφησα το ΤΑ να το παρασέρνει η κατηφόρα. Τα χιλιόμετρα ανέβαιναν συνεχώς, και εκεί έκανα μάλλον (??) το πιο έξυπνο πράγμα που είχα κάνει μέχρι τότε (έτσι σκατά που τα είχα κάνει). Σηκώθηκα όρθιος από την σέλα, ρίχνοντας το βάρος μου προς τα πίσω, και κράταγα δυνατά το τιμόνι.
Άρχισαν να περνάνε εικόνες από το μυαλό μου ότι η μηχανή πέφτει και εγω πηδάω έξω από αυτήν αλλά προσπάθησα να τις απομακρύνω και απλά να κοιτάω ευθεία, στον χαλαρό, ίσιο χωματόδρομο που βρισκόταν πλεον μερικές δεκάδες μετρα μπροστά μου. Ήταν ο στόχος, "η γή της επαγγελίας"
Το ΤΑ άρχισε να παίζει-χοροπηδάει απίστευτα κάτω από τα πόδια μου, οι αναρτήσεις τα είχαν δώσει όλα, και μετά απο δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνες, έφτασα επιτέλους στο ίσωμα . . . σώος και αβλαβής
Απο πρώτη απόψη το μεγαλύτερο μου λάθος είναι ότι παρασύρθηκα, και δεν εκτιμησα την κατάσταση καθόλου σωστά. Απο εκεί και πέρα ίσως λόγω του φόβου μου κυρίως να προσπαθούσα να επιβραδίνω υπερβολικά, με ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα, αφού έτσι έκανα τον όλο χειρισμό της μοτοσικλέτας αδύντατο. Επίσης ίσως να έπρεπε να έχω διαβάσει κάποια θεωρητικά πράγματα πρώτα (όπως αυτά που αναφέρετε πιο πάνω, και σας ευχαριστώ
, αλλά δεν είχα γνωρίσει το Forum τότε), ενώ τέλος μάλλον θα έπρεπε να είχα κάνει καποια εξάσκηση σε πιο βατά εδάφη πρώτα . . .
Πάντως σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να έχω στο μυαλλό μου αυτό που έλεγε ένας φίλος μου . . .
"Η διαφορά της θεωρείας από την πράξη,
είναι πολύ μικρή στην θεωρεία,
αλλά πολύ μεγάλη στην πράξη".
