Γεια σας και από εμένα!
Ωραία πέρασα! Και θαρρώ πως αυτό ισχύει για όλους. Ο καιρός ήταν ε-ξαι-ρε-τι-κός για περιήγηση στη Μάνη (ούτε κρύο, ούτε ζέστη, ούτε υγρασία)!
Οργανωτικά κύλησαν όλα ομαλά, τουλάχιστον δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου κάτι σημαντικό. Τα εύσημα καταρχήν στον πρόεδρό μας τον Κώστα.
Ίσως το μόνο αρνητικό ήταν το εξής: ο αρχηγός της σιδερόκωλης διαδρομής της Κυριακής ήταν πολύ πεινασμένος για χιλιόμετρα και μας παίδεψε αρκετά το υπόλοιπο γκρουπ. Η αλήθεια είναι όμως ότι το φχαριστηθήκαμε γιατί τα ήθελε και μας ο κώλος μας!
Το πιο θετικό από όλα όμως ήταν το εξής: Καταχάρηκα που είδα νέες φάτσες, νεαρές και φρέσκιες και κυρίως μου φάνηκαν πολύ καλής πάστας! Ανυπομονώ να μας δοθεί η επόμενη ευκαρία να συνταξιδέψουμε και να γνωριστούμε ακόμα καλύτερα Βαγγέλη, Ελίνα, Κώστα, Άννα, Θοδωρή, Γιάννη, Δημήτρη κλπ κλπ!
Φωτό από το Σάββατο (περιήγηση στην Καρδαμύλη):
Και αυτές είναι μερικές από της φωτό που τράβηξα από την περιήγηση στην "άγνωστη" Μάνη:
Το Λιμένι
Τα έρημα χωριά Μουντανίστικα, Λεοντάκης και Πέπο
Εδώ στα Μουντανίστικα, στην αυλή ενός έρημου σπιτιού στέκει περήφανο το νοτιότερο έλατο της Ευρώπης! (αυτό πάλι δεν περίμενα να το αντικρύσω, άκου έλατο λίγα χλμ πριν το Ταίναρο!)
Που και που βέβαια είχα την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθούσε...
Ο τελευταίος των Μοηκανών ε, χμμμ...
Η υπομονετική και πρόθυμη συνταξιδιώτισσά μου
Το κρυφό και υπέροχο λιμανάκι της Αλύπας, στην Πρ0σηλιακή Μάνη, με το επίσης υπέροχο ταβερνάκι της κυρά Τότας
Τέλος συνάντησα αναπάντεχα, στο χωμάτινο κομμάτι της διαδρομής, πάνω στα κορφοβούνια της Μάνης, αυτόν τον μικρό θολωτό τάφο, να αγναντεύει την Πέτρα της Μάνης και το Φως του Μυρτώου Πελάγους. Ανήκει στον λαϊκό ποιητή Γιάννη Μπαρμπαγιάνη (Προσήλιος) που απεβίωσε το 1992 και θάφτηκε εδώ. Χωρίς σταυρούς και καντήλια, μόνο με ένα του κύκνειο ποίημα γραμμένο στην πλάκα. Το αφιερώνω στη μνήμη του αξέχαστου Χρηστάρα μας, του ταιριάζει απόλυτα...
"Στη ρίζα του Σακούτσιλου πετρόσπιτο θα φτιάξω
Νά' χω μια σίγουρη φωλιά, μονάχο ησυχαστήρι
Και νά' μαι αυγές και απόβραδα κορυδαλλός του λόφου
Να τραγουδώ τα κάλλη, τις ομορφιές της φύσης
Στη ρίζα του Σακούτσιλου θα πάω να κατοικήσω
Να πέσω να ξεκουραστώ, θέλω να ξαποστάσω
Σε ύπνο δίχως όνειρα, και χάρη θα ζητήσω
Κείνο τον ύπνο τον βαθύ κανένας μην ταράξει
Εν θάδε κείται ο εαυτός μου
Μαζί με το συνειδητό μου
Ψυχή ιδέα κι όνειρό μου
Κι ό,τι υπήρξε, έξω κι εντός μου"
Ευχαριστώ όλους για την παρέα, καλή αντάμωση να ξαναέχουμε!