Ημέρα 4η (28η Οκτωβρίου), Καταφύγιο Σμόλικα-Φούρκα-Αετομηλίτσα-Γράμμος (Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης). Συνολικά χιλιόμετρα 162, χώμα 61: Μετά από ένα τονωτικό ύπνο και ένα ακόμα πιο τονωτικό πρωινό ξεκινήσαμε για
Κόνιτσα, αναγκαία επίσκεψη για ανεφοδιασμό σε βενζίνη και θερμιδικά σφολιατοειδή. Τη βρήκαμε στολισμένη με τα σημαιάκια της, έτοιμη για την παρέλαση.
Οι κορυφές της Τύμφης, το χάραμα, από τον Σμόλικα, photo by fotisalp
Μετά πισωγυρίσαμε 13 χλμ περίπου στο δρόμο Κόνιτσας-Δίστρατου, όπου συναντήσαμε χωματόδρομο που φεύγει αριστερά (βόρεια) και διασχίζει μέσα από
εξαιρετική, αισθητικά και οδηγικά, διαδρομή τις δυτικές απόρροιες του Σμόλικα.
Προσοχή, πιάνει λάσπη.
Τα μέρη αυτά γουστάρουν πολύ και οι αρκούδες της περιοχής. Βρήκαμε «ίχνη» τους σε τουλάχιστον δυο σημεία
photo by KostasC
τρώμε καλά by arkouda. Photo by fotisalp
Αυτή ήταν vegeterian
Photo by fotisalp
και αυτή παραείναι χοντρή αρκούδα, photo by KostasC
Ο χωματόδρομος καταλήγει στο χωριό
Μοναστήρι. Aπό εκεί κατεβήκαμε στον
κεντρικό Κόνιτσας-Σαμαρίνας, με κατεύθυνση προς Σαμαρίνα. Στη διασταύρωση κάναμε αριστερά για το βλαχοχώρι της
Φούρκας και 1χλμ πριν το χωριό μπήκαμε αριστερά (βόρεια) σε χωματόδρομο που ανεβαίνει στο
βουνό Οχυρό (Ταμπούρι).
Το βουνό αυτό είναι όνομα και πράμα. Βρίσκεται στο επίκεντρο της
Μάχης της Πίνδου που εξελίχθηκε σε αυτά ακριβώς τα βουνά, αυτές ακριβώς τις μέρες, 63 χρόνια πριν. Εδώ 2000 Έλληνες υπερασπιστές, υπό το Λάκωνα
συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη, ένα λαμπρό μυαλό πολεμικής τακτικής, πέρασαν στην Ιστορία, όταν απέκρουσαν 10.800 Ιταλούς της επίλεκτης ταξιαρχίας Τζούλια. Από εδώ εξαπέλυσαν με ορμή την αντεπίθεση της πρώτες μέρες του Νοέμβρη του 1940. Ο σχης Δαβάκης στην κατοχή συνελήφθη από τους Ιταλούς στην Αθήνα και αργότερα τον επιβίβασαν μαζί με άλλους κρατούμενους σε πλοίο για στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία. Το πλοίο αυτό τορπιλίστηκε από συμμαχικό υποβρύχιο και βυθίστηκε στα ανοιχτά των νότιων αλβανικών ακτών, με αποτέλεσμα οι επιβαίνοντες να πνιγούν στα νερά της Αδριατικής. (Ιανουάριος 1943). Το πτώμα του Δαβάκη περισυνελέγη, αναγνωρίστηκε και ετάφη στον Αυλώνα. Μεταπολεμικά τα οστά του διακομίστηκαν και ενταφιάστηκαν στην Αθήνα. Περισσότερα εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%AF%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%85,
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82 Αυτά για να μην ξεχνάμε.
Συνεχίζουμε τη χωμάτινη διαδρομή (
προσοχή, πιάνει λάσπη) και κατηφορίζουμε προς το χωριό
Δροσοπηγή.
Όσοι υπολογίζουν στο βενζινάδικο του Επταχωρίου για ανεφοδιασμό να ξέρουν ότι είναι κλειστό. Για’ αυτό και η παράκαμψη στην Κόνιτσα το πρωί ήταν αναγκαία.
Από τη Δροσοπηγή κατεβήκαμε στον κεντρικό ασφαλτόδρομο Κόνιτσας-Καστοριάς και κάναμε για λίγο αριστερά, προς Κόνιτσα, για να τον αφήσουμε παρακάτω, φεύγοντας δεξιά προς την ακριτική
Αετομηλίτσα (εδώ υπάρχει και ξενώνας-καταφύγιο).
η ακριτική Αετομηλίτσα Γράμμου, by KostasC
Κάναμε μια στάση στην πλατεία για ένα γερό κολατσιό και μετά πισωγυρίσαμε 2,5χλμ από την είσοδο του χωριού, μέχρι τη διασταύρωση με φαρδύ χωματόδρομο.
Ξεκούραση στην όμορφη πλατεία της, photo Pavlos
Αυτός ο χωματόδρομος ανεβαίνει στο Γράμμο, με κατεύθυνση το διάσελο (υψομ 1825μ) ανάμεσα στις κορυφές
Επάνω Αρένα (υψομ 2196μ) και
Κάτω Αρένα (2085μ). Μέχρι το διάσελο ο δρόμος είναι φλαταδούρα στρωμένη με χοντρό χαλίκι, πράγμα καθόλου διασκεδαστικό στην οδήγηση, εκτός αν έχεις ΚΤΜ!
photo by KostasC
Sotos, ο άνθρωπος που κάνει τα GSA να δείχνουν μαζεμένα, photo by fotisalp
Η άλλη χοντρή της παρέας σε ανάλαφρη στιγμή, photo by fotisalp
Μετά το διάσελο ο χωματόδρομος κατηφορίζει προς τις
λίμνες Αρένες (Μουτσάλια), 2 ορεινές λίμνες (1730μ υψομ) που φιλοξενούν στα νερά τους και
αλπικούς τρίτωνες (δρακάκια). Το δάσος αποτελείται κυρίως από οξιές.
photo by fotisalp
δρακάκια, photo by fotisalp
Από πριν τις λίμνες το τεραίν έχει γίνει απολαυστικό και κατάλληλο για ψυχωμένη οδήγηση. Θέλει την προσοχή του αλλά σε αφήνει να απολαύσεις τα τοπία. Σύντομα μπήκαμε σε περιοχή υλοτομίας και συναντήσαμε μουλάρια ξυλοκόπων τα οποία κατεβαίνανε από μονοπάτια τις πλαγιές, φορτωμένα με ξύλα. Όταν φτάνανε στον χωματόδρομο περίμεναν υπομονετικά να μαζευτεί όλο το κομβόι για να προχωρήσουνε. Εννοείται μόνα τους, οι ξυλοκόποι ήταν εξαφανισμένοι μέσα στο δάσος.
photo by fotisalp
O rastabill πάει για ξύλα, photo by fotisalp
επί χάρτου στο πεδίο, photo by Pavlos
Ο χωματόδρομος τελικά καταλήγει στον καινούργιο ασφαλτόδρομο Πεύκου-Πευκόφυτου. Και λέω καινούργιο γιατί ακόμα και ο χάρτης της Ανάβασης (εκδ 2010) τον έχει χώμα. Εκεί κάναμε αριστερά προς Πευκόφυτο και 2,5 χλμ παρακάτω το αφήσαμε, στρίβοντας δεξιά σε χωματόδρομο (έχει ταμπέλα,
προς Πάρκο εθνικής Συμφιλίωσης). Μετά από 4χλμ υπέροχης σκεπαστής διαδρομής ο χωματόδρομος φτάνει στο Πάρκο.