Εγώ για άλλη μια πανελλήνια πέρασα αξέχαστα. Ο προορισμός ήταν πανέμορφος, με σφιχτά ορεινά στροφιλίκια μέσα σε οργιώδη βλάστηση. Ο καιρός ήταν μεγάλος σύμμαχος τελικά. Μας χάρισε μια φρεσκοπλυμένη φύση, ενίσχυσε τις απίστευτες οσμές από τη χλωρίδα του νησιού, μας δρόσισε και ταυτόχρονα μας έλιασε ευχάριστα. Με απλά λόγια ο καιρός ήταν κομμένος και ραμμένος για μοτοσικλετιστές!
Το κάμπινγκ ήταν καλό, εμείς μείναμε σε δωμάτιο, κανένα παράπονο. Η θάλασσα μπροστά στο κάμπινγκ εξαιρετική. Την Κυριακή αφήσαμε την κρουαζιέρα και προτιμήσαμε περιήγηση στην ενδοχώρα. Επισκεφτήκαμε το Δρυοδάσος των Σκάρων (
https://golefkas.gr/skari-to-theiko-vouno-to-dasos-i-thea-i-diadromi/ ), στα 600+μ υψόμετρο. Ένα δάσος από αυτοφυή πανύψηλα "Ρουπάκια" ένα είδος δρυός, με 5χλμ ονειρεμένου χωματόδρομου που στο τέλος του η θέα προς τον όρμο του Βλυχού, το Σκορπιό, το Μεγανήσι, τη Σπάρτη και τα άλλα νησάκια μας έκοψε την ανάσα. Στην επιστροφή φάγαμε στην ταβέρνα της Μαρίας (ένα πραγματικό διαμαντάκι) στο άγνωστο αλλά πανέμορφο χωριουδάκι Κολυβάτα. Στην αυλή της καλοσυνάτης κας Μαρίας, κάτω από μια αιωνόβια κουτσουπιά και με θέα την υπέροχη κοιλάδα, γευτήκαμε τους ωραιότερους κεφτέδες της ζωής μας και άλλα υπέροχα πιάτα, με μελιτζάνες κλπ. Καφές και γλυκό στη δροσερή "πλατανάτη" πλατεία της Καρυάς και επιστροφή για μια ωραία βουτιά στην παραλία του κάμπινγκ και ψήστινγκ για το πάρτι!
Την ημέρα της επιστροφής γυρίσαμε στην Καλαμάτα από την ορεινή Αχαΐα και Ηλεία, παίρνοντας αρχικά τον θρυλικό 111 προς Πανόπουλο και κάνοντας ,υπό γοητευτικά συννεφιασμένο και ενίοτε βροχερό καιρό, μία από τις δέκα καλύτερες ημιορεινές διαδρομές της Ελλάδας. Φρεσκοστρωμένη άσφαλτος για πολλά χιλιόμετρα,, να αχνίζει από την πρόσφατη βροχή, επιβλητικό δρυοδάσος δεξιά και αριστερά, καλλιεργημένα ξέφωτα, νοικοκυρεμένα χωριά ...Πραγματικά μια διαδρομή που νόμιζες δεν είσαι στην Πελοπόννησο αλλά κάπου στην Τοσκάνη. Η ομορφιά συνεχίστηκε μέχρι την κοιλάδα του Αλφειού, την Αρχαία Ολυμπία, το Πευκόδασος του Καϊάφα, τις πανύψηλες κουκουναριές της Ζαχάρως και το αγνάντεμα προς το Κάστρο της Κυπαρισσίας.
Έγραψα για τον προορισμό, έγραψα για την οδηγική νιρβάνα και άφησα για το τέλος το βασικότερο συστατικό της επιτυχίας: τους παλιούς και νέους φίλους του HTC. Φέτος έκλεισα 20 χρόνια μέλος του κλαμπ και οπωσδήποτε το να ανταμώνω με τους παλιόφιλους, παλαιοσυνΔΣίτες και μη, το ¨παρεάκι" από το HTC, που έχουμε φάει ψωμί κι αλάτι οργώνοντας τα βουνά της Ελλάδας οριζοντίως και καθέτως είναι από μόνο του εθιστικό. Όμως είναι και μεγάλη χαρά να ανταμώνω με τα νέα παιδιά (ψυχή ή/και σώματι
) που τώρα έχουν πάρει τη σκυτάλη και πάνε το σύλλογο πολύ μπροστά. Και τους ευχαριστούμε γι΄ αυτό και για όλα όσα κάνανε (και) στη φετινή πανελλήνια και με το καλό να ευτυχήσουν κι αυτοί κάποτε μετά από πολλά χρόνια να δώσουν τη σκυτάλη σε άξιους συνεχιστές.
Πολλά πολλά ευχαριστώ, καλά χιλιόμετρα σε όλους!
Φώτης
