Θα ήθελα από τα βάθη της καρδιάς μου να αναδείξω τους φίλους μοτοσικλετιστές που μοιραστήκαμε την συμμετοχή στο ΦΡ 2014.
Με σειρά αρχαιότητας, ευχαριστώ τον Δημήτρη που έμεινε σταθερός στην ιδέα των Γάματα riders, όνομα έμπνευσης δικής του από το 2012, που ταξίδεψε και ξόδεψε περισσότερα για να είμαστε μαζί στον διαγωνισμό. Οδηγικά σταθερός, έμπιστος, πρόθυμος φωτογράφος, ακούραστος συνταξιδευτής.
Για μένα, δε χρειάζονται λόγια, απλά αφιερώνω την ευκαιρία που μου δίδεται να κάνω τέτοια πράγματα στους ανθρώπους του κοντινού περιβάλλοντος μου που με στηρίζουν και με εμπιστεύονται.
Για τον trackler, τον ευχαριστώ που έμεινε πιστός στην ιδέα της δημιουργίας της ομάδας για το φετινό ΦΡ, έχοντας υποστεί και κάποια φίλια πυρά, αποδεικνύοντας μια πρωτοφανή ηρεμία και αξιοπιστία και κατατασσόμενος - αν μου επιτρέπεται να το πω έτσι - ως εις εκ των ωριμοτέρων και σταθερών ατόμων που έχω γνωρίσει.
Για τον Spyrous, θεωρώ ότι είναι μια κατηγορία μόνος του, ένα άτομο που από τους 4 τροχούς πέρασε στους 2 κατευθείαν στα πολλά κυβικά και σε 3 χρόνια έκανε συμπυκνωμένα όσα άλλοι έκανα σε 1 δεκαετία και βάλε. Ανθεκτικός, εύστοχος, παρατηρητικός, αξιόπιστος. Πραγματικός adv rider στο φρόνημα.
Τέλος, ο Sofo, πρωτοεμφανιζόμενος στην μοτοσικλετιστική μας παρέα, συμμετοχή αστραπή, εκτέλεση διαδρομής με άψογο τρόπο, δίχως να παραπονεθεί σε καμία φάση της ημέρας. Τον ευχαριστούμε και ευχόμαστε να πέρασε τόσο καλά, όσο μου είπε...
Προσωπικά, η διαδρομή με κούρασε με την κυκλική της πορεία από Καλαμπάκα μέχρι Πηγή, καθώς ευχόμουν να βγούν αυτά τα χιλιόμετρα και να βρεθούμε προς Σαραντάπορο. Θα προτιμούσα να έκανα μια διαδρομή από τις από κάτω, αλλά αυτό φυσικά δεν έβγαινε.
Αυτό που πραγματικά με στεναχώρεσε είναι η διαφορετική εικόνα της υπαίθρου, σε σχέση με ότι είχαμε συνηθίσει πριν το 2011. Μια εικόνα απουσίας ενέργειας και ζωτικότητας, αφού αποψιλώθηκαν τα μικρά χωριά από τους λίγους ηλικιωμένους που με αυτοθυσία κρατούσαν ήμερα τα άγρια μέρη. Τώρα περνάς από χωριά και βλέπεις κλειστές αυλές, απουσία λουλουδιών, απουσία εργατών, περνάς από γεωργικές περιοχές και βλέπεις κουρασμένους και αγχωμένους ανθρώπους - με λίγες εξαιρέσεις. Ο κόσμος έμαθε να φοβάται, να αγωνιά μην γίνουν χειρότερα τα πράγματα, έμαθε να είναι πολιτισμένα αγενής, έμαθε να φοβάται - και πάλι - τους ξένους, προσέξτε, δεν εννοώ τους αλλοδαπούς, αλλά όλους όσους δεν γνωρίζει, χωρίς διάκριση.
Χάρηκα όσο μου επέτρεπαν οι προσωπικές περιστάσεις που σας είδα όλους εσάς εκεί κάτω στο δασικό χωριό, θεωρώ ότι περάσαμε καλά.
Τέλος, σημαντική μνεία θα ήθελα να κάνω για τους Βάλε Λάδι, τα "Θεσσαλικά Άτια", όπως τους είχα αποκαλέσει και στο ΦΡ της Εύβοιας, που ανεξάρτητα από βαθμούς, έφαγαν με ευκολία τη διαδρομή, χώνεψαν τους στόχους και εάν ήθελαν να διαταράξουν τα ύδατα, θα είχαν γεμίσει gigabytes τον σκληρό δίσκο.
Αυτά από εμένα. Και του χρόνου, με Υγεία
