Όντως, πολύ τυχερός ήταν! Τα λέγαμε εχθές το βράδυ στο ΣΥΜΟΦΕ και γελάγαμε. Δεν ήθελε όμως και πολύ να είναι αλλιώς τα πράγματα...
Γι αυτό δε πετάμε το μηχανάκι ποτέ για να σώσουμε τον άλλο. Πριν κατέβουμε ρωτάμε : Είσαι καλά ?
Αν απαντήσει, έστω και όχι, σημαίνει οτι αντέχει και έχει τις αισθήσεις του. Κατεβαίνουμε χαλαρά, βγάζουμε κράνη, γυαλιά, γάντια κλπ
και την φωτογραφική μηχανή. Ελέγχουμε οτι έχει μπαταρίες, είναι στο σωστό Mode... ανα περίπτωση ρυθμίζουμε και το video (αν έχει συνέχεια το συμβάν), πλησιάζουμε με στυλ κινέζου στο σύνταγμα (βαθύ κάθισμα) και αργά και σταθερά πατάμε το μπουτόν του κλείστρου.
Φυσικά υπάρχουν πολλές γωνίες για φωτογράφιση και δεν αφήνουμε τίποτα στη τύχη.
Αφού ελέγξουμε οτι όλες οι φωτό αποτυπώνουν σωστά το γεγονός, αφήνουμε τη φωτογραφική σε ασφαλές σημείο, κάνουμε μερικές διατάσεις για να μην ξαφνιάσουμε τη μέση μας και βοηθάμε εφόσον φυσικά ρωτήσουμε ξανά αν χρειάζεται βοήθεια.
Στην περίπτωση του Μέμου δε, βγάζουμε όλο μας το άχτι για το μπαγκαζομπουρμπούλεμα που κουβαλάει και προσπαθούμε να τον ηρεμήσουμε καθοδηγώντας τις αναπνοές του.
Εναλλακτικά μπορούμε αντί να κατέβουμε κλπ κλπ ... να φωνάξουμε ΦΙΔΙ ΦΙΔΙ...
και να ξεμπερδέψει μόνος του.
Στην επόμενη στάση... σταματάμε μακριά απο το θύμα καλού κακού μέχρι να διαπιστώσουμε οτι το έχει ξεχάσει ή οτι στην ταραχή του
δε μας πρόσεξε καλά. Αν επιμένει, λέμε οτι ο Τάκης ήταν κοντά του...
