Δυο χρόνια σκάρτα μοτοσυκλετιστής. Η ιδέα μου τριβέλιζε το μυαλό πολλά χρόνια, διαβάζοντας διαφορά ταξιδιωτικά, ποτέ όμως δεν προχώρησα στο μεγάλο βήμα. Θέλεις γιατί δεν είχα ποτέ μοτοσυκλέτα, θέλεις γιατί μου έλλειπε το δίπλωμα, θέλεις οι δουλειές και τόσοι άλλοι λόγοι, μου απέτρεπαν από την απόφαση αυτή. Τελικά το καλοκαίρι του 2022 βρίσκομαι με μια Transalp 700 του 2008 και τρεις μήνες μετά, με το δίπλωμα στο χέρι. Σε ενάμιση χρόνο 40.000 χλμ σε όλη την Ελλάδα. Αυτό που με γοήτευε όμως ήταν να περάσω τα σύνορα. Η διεθνής συγκέντρωση Transalp του 2023 έγινε στο Ελατοχώρι Πιερίας και συμμετείχα ως μέρος του Hellas Transalp Club και με το που τελείωσε, είπα στον εαυτό μου ότι στην επόμενη θα ήμουν εκεί οπουδήποτε κι αν γινόταν. Αρχές του 2024 λοιπόν, ήρθε η ειδοποίηση. Βέλεμ Ουγγαρίας. Ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι, στα σύνορα ακριβώς με την Αυστρία. Η συμμετοχή δεν θα ήταν μεγάλη, εγώ όμως είχα ήδη πάρει την απόφασή μου. Δήλωση συμμετοχής, αποδοχή και συζήτηση με τον Κώστα που θα πήγαινε και αυτός, αλλά ακόμη δεν ξέραμε για άλλους. Εγώ θα πάω ακόμη και μόνος μου, έλεγε. Και εγώ θα είμαι εκεί, άρα θα είμαστε τουλάχιστον δυο, του απαντούσα. Η μηχανή μου, μπήκε σε πρόγραμμα συντήρησης και προετοιμασίας, καθώς ετοιμάζομαι και για άλλο ταξίδι, πιο μακρινό, για το οποίο, με το καλό, όταν ολοκληρωθεί, θα γράψω επίσης ένα οδοιπορικό. Συντήρηση στις μπροστινές αναρτήσεις, δισκόπλακες, ψυγεία και λοιπό σύστημα ψύξεως, λάστιχα, λάδια, φίλτρα, υγρά, φρένα, ντίζες, μπαταρία, αλυσογράναζα, ηλεκτρικό σύστημα αυτό το άτιμο, ένα μήνα περίπου πριν την αναχώρηση άρχισε κόλπα. Να κόβει το γκάζι και ενίοτε να σβήνει εν κινήσει. Ο Παναγιώτης ο μηχανικός μου με καθησύχασε: είναι κάτι ηλεκτρικό. Άφησέ την θα την τσεκάρω αρκετές μέρες τμήμα - τμήμα. Τελικά το πόρισμα έλεγε ότι γινόταν επαφή με το πλαίσιο σε δυο σημεία. Πράγματι, αμέσως μετά κανένα πρόβλημα. Έφταναν λοιπόν τα Πάσχα και η ημέρα αναχώρησης, αμέσως μετά. Τέσσερις θα κινούμασταν προς Βέλεμ. Οι δυο θα έφευγαν τη Δευτέρα του Πάσχα με σκοπό η πρώτη διανυκτέρευση να γίνει στα Σκόπια στη Γευγελή. Εγώ λόγω υποχρεώσεων θα έπρεπε να κινηθώ από την Τρίτη του Πάσχα και μετά, όποτε θα ταξίδευα σερί 1200χλμ μέχρι το Νόβισαντ στη Σερβία. Ο Γιώργος από τη Λαμία αποφάσισε να ακολουθήσει εμένα. Όποτε όλη η ομάδα θα έσμιγε εκεί, αφού ο Κώστας και ο Θοδωρής θα έφευγαν μια μέρα πριν. Ώρα λοιπόν να δούμε τα μέλη της dream team:


(Εικόνα1: Κώστας the team leader - the law με Transalp 700, Ο Κώστας με αρκετά χρόνια εμπειρίας και ταξίδια στο εξωτερικό)


(Εικόνα 2: Ο Θοδωρής Doros Syros - el professor με Honda varadero και τεράστια εμπειρία σε ταξίδια με μοτοσυκλέτα σε όλο τον κόσμο)


(Εικόνα 3: Γιώργος George Tria - the producer, με Transalp 700, πολλά χρόνια μοτοσυκλετιστής, αλλά η πρώτη του φορά στο εξωτερικό)


(Εικόνα 4: εγώ Ζήσης the voyager (τρομάρα μου) the newbie, με Transalp 700, πρώτη φορά με μηχανή στο εξωτερικό)

Ήρθε λοιπόν το Πάσχα και η Δεύτερη μέρα όπου στις 09:30 το πρωί τα δυο πρώτα παιδιά, ο Κώστας με τον Θοδωρή ξεκινούσαν το ταξίδι με ραντεβού στα ΣΕΑ μετά τα πρώτα διόδια των Αφιδνών. Ο Γιώργος πρότεινε να με φιλοξενήσει το βράδυ της Δευτέρας στη Λαμία, ώστε την Τρίτη να ξεκινήσουμε πρωί πρωί από εκεί και να μη χρειαστεί να φύγω από τις τέσσερις τα χαράματα της τρίτης. Έτσι πράγματι, τη Δευτέρα, το απόγευμα, αποχαιρετούσα τη Σοφία και τον Στέργιο, με ένα σφίξιμο στο στομάχι και μια διστακτικότητα και έχοντας ήδη φορτώσει τη μοτοσυκλέτα, κατά τις 18:30 έφευγα για Λαμία. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και ήδη έβλεπα τις πρώτες φωτογραφίες των παιδιών, που το απόγευμα είχαν φτάσει στη Γευγελή.


(Εικόνα 5: Ο Θοδωρής και ο Κώστας έτοιμοι να ξεκινήσουν)


(Εικόνα 6: Ο Κώστας ενθουσιασμένος με την αναχώρηση, αν και όπως μου εκμυστηρεύτηκε ένιωθε κάπως περίεργα και αυτός την προηγούμενη ημέρα)


(Εικόνα 7: Οι μοτοσυκλέτες των παιδιών έτοιμες να καταπιουν χιλιόμετρα)


(Εικόνα 8: Γευγελή μόλις έφτασαν τα παιδιά)


(Εικόνα 10: Οι πρώτες μπύρες εκτός Ελλάδας από τον Κώστα και τον Θοδωρή. Θα ακολουθήσουν αμέτρητες)


(Εικόνα 11: Γευγελή)

Η αγωνία στο κατακόρυφο. Ο Γιώργος και η Αργυρώ με υποδέχτηκαν απίστευτα φιλόξενα και κατάφερα να χαλαρώσω στο τραπέζι με το φανταστικό κρασί του Γιώργου (the Producer) και τις υπέροχες νοστιμιές της Αργυρώς. Χίλια ευχαριστώ για τη φιλοξενία παιδιά!!!

Ξύπνησα στις 05:10 το πρωί. Τα πόδια μου τεντωμένα και έτοιμα να ανέβουν στην κόκκινη αμαζόνα που περίμενε υπομονετικά φορτωμένη, έτοιμη να υπακούσει στο κούμπωμα της πρώτης ταχύτητας και να ξεχυθεί στο δρόμο για να καταπιεί τα 4.033 χλμ που θα ακολουθούσαν αυτή και τις υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού. Η πρώτη μέρα πάντως θα ήταν αρκετά φορτωμένη σε χιλιόμετρα.


(Εικόνα 12: Η πρώτη μέρα του ταξιδιού, με τη διαφορά ότι η αφετηρία ήταν λίγο πριν τη Λαμία)

Το πρωινό δεν ήταν πολύ κρύο, φόρεσα καλοκαιρινό εξοπλισμό, με ένα φλις από μέσα, φόρτωσα τον έναν σάκο ταξιδιού που χρειάστηκα για την παραμονή μου εκεί και ήμουν έτοιμος. Το ίδιο και ο Γιώργος.

Τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν αναγνωριστικά, ο Γιώργος πήγαινε μπροστά και εγώ ακολουθούσα για να βγούμε από τον επαρχιακό δρόμο. Δεν είχαμε πιει καφέ, όμως τόσο ο ενθουσιασμός, όσο και η ανάγκη να καλύψουμε τα πρώτα χιλιόμετρα από το σύνολο των 1.100 περίπου της πρώτης μέρας, μας έκανε να ορμήσουμε στην εθνική οδό, χαζεύοντας τα χρώματα της γλυκιάς χαραυγής και νιώθοντας τα χάιδεμα του ανοιξιάτικου πρωινού αέρα πάνω από το μπουφάν. Τράβηξε λίγο παραπάνω η πρώτη κίνηση με αποτέλεσμα να πιούμε τον πρωινό μας καφέ στη Σκοτίνα Πιερίας, με θέα τις επιβλητικές κορυφές του Ολύμπου. Μια μεγάλη μέρα μόλις ξεκινούσε, το άγχος και τα ερωτηματικά μέσα μου πολλά. Θα τα κατάφερνε η μηχανάρα μου; Μήπως μπερδευτώ εκεί έξω, μήπως κάνω κάτι λάθος, η μήπως κουραστώ και δεν μπορώ να βγάλω τη διαδρομή και όλα αυτά τα ερωτήματα του πρωτάρη.


(Εικόνα 13: Τα θηρία έτοιμα να κατατροπώσουν τους δρόμους)

Ανεβήκαμε στις μηχανές και ξαναξεκινήσαμε. Περάσαμε την Κατερίνη, και αμέσως μετά τα Μάλγαρα και ενώ ο ήλιος ήδη είχε ανεβεί, πήραμε το δρόμο για το συνοριακό πέρασμα των Ευζώνων. Ο δρόμος δεν ήταν ιδιαίτερα καλός στην κίνηση προς τα σύνορα. Σπασίματα, αυλακώσεις από τα φορτηγά κλπ. Η διάβαση προς τα Σκόπια ήταν σχετικά εύκολη. Έλεγχος στην Ελληνική πλευρά και αντίστοιχα από τη σκοπιανή. Χρειάστηκε μόνο να δείξουμε τα διαβατήρια και την πράσινη κάρτα. Αμέσως μετά βάλαμε βενζίνη σε ιδιαίτερα χαμηλή τιμή, ενώ εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι όλοι μιλούσαν ελληνικά, ενώ στα ελληνικά ήταν και οι περισσότερες επιγραφές, δείγμα του μεγάλου αριθμού επισκεπτών που δέχεται το μέρος εδώ, τόσο για το καζίνο, όσο και εξαιτίας των σημαντικά πιο συμφερουσών τιμών σε σχέση με την Ελλάδα.

Ήμουν πλέον εγώ μπροστά πρώτη μηχανή, οπότε καθόριζα το ρυθμό πορείας, ενώ ο Γιώργος μου έδινε πλάτη στις προσπεράσεις. Ο δρόμος και εδώ με πολλά σπασίματα, μας ταξίδευε κατά μήκος της κοιλάδας του Αξιού, ο οποίος, όπως μια αρτηρία σε ένα ανθρώπινο σώμα, υδροδοτεί τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις της περιοχής. Η κοιλάδα μέχρι τις Σιδηρές Πύλες ιδιαίτερα κλειστή και όμορφη. Αμέσως μετά, ο χώρος άνοιγε και ξεκινούσε ο πεδινός διάδρομος που οδηγεί στην κεντρική Ευρώπη, με το πράσινο χρώμα να κυριαρχεί στο τοπίο. Η ώρα είχε φτάσει 12:00 (τα Σκόπια είναι μια ώρα πίσω) και ο ήλιος είχε ανέβει στο μέγιστο σημείο, γεγονός που σε συνδυασμό με την ιδιαίτερα ζεστή μέρα, άρχισε να δυσκολεύει την οδήγηση.


(εικόνα 14: στους δρόμους των Σκοπίων)


(Εικόνα 15: στους δρόμους των Σκοπίων)


(Εικόνα 16: στους δρόμους των Σκοπίων)

Στάση έξω από το Κουμάνοβο και λίγο πριν περάσουμε τα σύνορα. Φουλάραμε τις μηχανές με εξίσου φθηνή βενζίνη όπως και στη Γευγελή και καθίσαμε για καφέ. Εγώ έμεινα στην ασφαλή επιλογή του καπουτσίνο, ενώ ο Γιώργος που ζήτησε έναν παγωμένο εσπρέσο, του ήρθε ένα φλιτζάνι με εσπρέσο και παγάκια. Δεν είχα όρεξη για φαγητό, ίσως το τραπέζι το προηγούμενο βράδυ, ίσως το γεγονός ότι το στομάχι ήταν ακόμη σφιγμένο, δεν ξέρω, αν και είχα ξεπεράσει το στάδιο του προβληματισμού και είχα αρχίσει να απολαμβάνω τη διαδρομή. Είχαμε καλύψει περίπου 700χλμ και έμεναν ακόμη άλλα 500 χονδρικά, μέχρι τον σημερινό μας προορισμό το Νόβισαντ και τη σύζευξη με την υπόλοιπη ομάδα.


(Εικόνα 17: Στάση στο Κουμάνοβο)

Ξανανεβήκαμε στις μοτοσυκλέτες και αρχίσαμε την κίνηση προς το πέρασμα των συνόρων στην περιοχή Tavanovce tων Σκοπίων, σε λίγο φτάσαμε εκεί και διαπιστώσαμε ότι το πέρασμα δεν είχε έλεγχο από τους σκοπιανούς, επομένως φτάσαμε αμέσως και χωρίς καθυστέρηση στο συνοριακό σταθμό για την είσοδο στη Σερβία. Ο έλεγχος ήταν και εκεί σχετικά γρήγορος, ιδιαίτερα μόλις διαπίστωσαν οι υπεύθυνοι ότι είμαστε από την Ελλάδα. «Χριστός Βακράτσε» τους είπα και χαμογέλασαν.


Με την είσοδο στη Σερβία, καταλαβαίνει κανείς άμεσα, τη διαφορετικότητα του κράτους σε σχέση με τα Σκόπια. Οι δρόμοι υπέροχοι, καλύτερη οργάνωση και εικόνα στις κατοικημένες περιοχές και γενικά η εντύπωση ενός σύγχρονου κράτους, με φανερή όμως την απουσία της Ευρώπης από αυτό. Κινέζικες κατασκευαστικές που όμως είχαν κάνει πολύ καλή δουλειά σε τούνελ, γέφυρες κλπ. Το τοπίο εξακολουθούσε να είναι καταπράσινο, η κίνηση περισσότερο αυξημένη και ο Γιώργος να μου δίνει συνεχώς πλάτη για να προσπερνούμε τις νταλίκες που ήταν αρκετές πια. Τσιμπούσα λίγο την ταχύτητα σε σχέση με το επιτρεπόμενο όριο το οποίο ήταν στα 130χλμ/ω και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κρατούσα τον ρυθμό με τη βοήθεια του gps το οποίο έδειχνε πάντα 6χλμ/ω λιγότερο από το κοντέρ της Τρανσαλπ, έβλεπα στα όργανα μια ταχύτητα περίπου 140-145 χλμ/ω, ενώ η αμαζόνα με τον γλυκό ήχο του κινητήρα της ήταν σα να έλεγε δώσε μου κι άλλο. Σε λίγο φάνηκε στα δεξιά μας η Νις, η Τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας την οποία προσπεράσαμε χωρίς στάση. Είχα στο μυαλό μου ένα πέρασμα μέσα από το Βελιγράδι, μιας και είχα χρόνια πολλά να το επισκεφτώ, αλλά ο χρόνος πλέον δεν υπήρχε. Κάναμε στάση λοιπόν περίπου 20 χλμ πριν, πάνω στην εθνική, με σκοπό να ανεφοδιαστούμε σε βενζίνη, να φάμε κάτι και να συνεχίσουμε. Με το που βάλαμε βενζίνη (ακριβότερη από τα Σκόπια, αλλά φθηνότερη από την Ελλάδα), σταματήσαμε στο πάρκινγκ και δίπλα μας στάθηκε ένας νεαρός με ένα CF Moto 800 από Ελλάδα. Μας είπε ότι του τη βάρεσε σήμερα και πρωί – πρωί ανέβηκε στη μηχανή με σκοπό από την Πάτρα που ξεκίνησε να βγει στη Βουδαπέστη. Δύσκολο του λέω. Ε, τότε ίσως σταματήσω στο Νοβισαντ και εγώ μας είπε. Να βρεις κατάλυμα που να έχει παρκινγκ για τη μηχανή του είπα. Χαιρετηθήκαμε και βγήκαμε στο δρόμο και πάλι.


(Εικόνα 18: Η είσοδος στη Σερβία)

Τα πρώτα σύννεφα έκαναν την εμφάνισή τους και μαζί με αυτά οι πρώτες σταγόνες βροχής. Ο Ουρανός φαινόταν αρκετά φορτωμένος ιδιαίτερα προς την κατεύθυνση που πηγαίναμε. Ο Γιώργος μου παίζει τα φώτα και μπαίνουμε σε πάρκινγκ για να φορέσουμε αδιάβροχα. Πράγματι μετά από λίγο άρχισε μια καλή βροχή. Αισθανόμουν ανακουφισμένος από την προτροπή του Γιώργου, μιας και όπως είπα, φορούσα διάτρητο εξοπλισμό και χωρίς αδιάβροχο μάλλον θα έβρισκα ψάρια κάτω από τη στολή από το νερό που θα είχα πάνω μου και βέβαια δεν είχα καμιά όρεξη με το που φτάσουμε να αρχίσω να απλώνω ρούχα. Το τοπίο είχε γίνει απόκοσμό, τα γκρίζα σύννεφα με τη βροχή που μας μαστίγωνε ηδονικά θα έλεγα, μιας και ήταν ζεστή καλοκαιρινή μπόρα, ήταν σαν να ξέπλενε από πάνω μας, το άγχος, τις έγνοιες και τους προβληματισμούς. Στην ενδοεπικοινωνία μου έπαιζε το “Riders in the storm” . Απίστευτο σκέφτηκα και βλέποντας την πινακίδα για Νόβισαντ στα 80χλμ ένα χαμόγελο σχηματίστηκε μέσα από το κράνος.

Ο Κώστας μου είχε δώσει τη διεύθυνση του σπιτιού που θα μέναμε, την οποία είχα τοποθετήσει στο gps. Μπήκαμε στη Νοβισαντ. Πολύ όμορφη πόλη. Ο φίλος μας ο Νίκος είχε δίκιο με τις περιγραφές του στο κλαμπ. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας και βρίσκεται στις όχθες του Δούναβη, με πολλά εντυπωσιακά κτίρια, από την εποχή της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας στην οποία ανήκε. Πολύς νέος κόσμος λόγω των πανεπιστημίων, καφέ, μπαρ και γενικά μέρη για διασκέδαση. Οδηγηθήκαμε λίγο έξω από την πόλη σε ένα προάστιο με ωραία σπίτια και μόλις φτάσαμε στο σωστό νούμερο, πήρα τον Κώστα. «Είμαστε από κάτω του φώναξα». Κατεβαίνω απάντησε. Περιμέναμε αλλά τίποτα. Χτυπάει το τηλέφωνο. Που είσαστε; Εδώ του λέω Laze Kostica 10. Μα είμαι κάτω απαντάει. Ξανατσεκάρω το gps και το άτιμο μου δείχνει 10 προορισμούς στην πόλη με το ίδιο όνομα διεύθυνσης. Όχι ρε γ….ω σκέφτομαι. Είχε πέσει σκοτάδι και η ώρα ήταν περίπου 21:30 – 22:00. Ένας ντόπιος από τα διπλανά σπίτια προσφέρθηκε να μας βοηθήσει και είδαμε ότι η διεύθυνση του rbnb αντιστοιχούσε εντός της πόλης. Είναι περίπου 10χλμ από εδώ είπε. Πάμε Γιώργο λέω, Τελικά μετά από λίγο ψάξιμο βρήκαμε τη σωστή διεύθυνση. Ο Κώστας ήταν εκεί και μας έδειξε το πάρκινγκ το οποίο ήταν ιδιωτικό κλειστό με τηλεκοντρόλ. Αγκαλιές και ικανοποίηση. Ανεβήκαμε στο δωμάτιο με τα πράγματα και ο Κώστας έφυγε για βρει τον Θοδωρή που ήδη βρισκόταν με τους φίλους του του Σέρβους έξω για φαγητό. Μπάνιο και έξοδος. Περπατήσαμε προς το κέντρο. Παρότι κουρασμένοι, η ικανοποίηση, η πείνα και η γενικότερη χαρά για την επιτυχή κατάληξη της πρώτης και δύσκολης μέρας του ταξιδιού, μας έκανε να περπατάμε χωρίς να νιώθουμε πιάσιμο και να φωτογραφίζουμε τα αξιοθέατα της υπέροχης πόλης. Βρήκαμε το μαγαζί και τα παιδιά και γνωρίσαμε τον Nova και τη Slavica φανταστικά άτομα και οι δύο, οι οποίοι μάλιστα μιλούσαν πολύ ικανοποιητικά Ελληνικά. Το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια ποικιλία με λουκάνικα που είχε παραγγείλει ο Κώστας. «Τέτοιο θέλωωωωω». Είπα με βουλιμία και αμέσως μετά ακολούθησε η απογοήτευση, μιας το γκαρσόνι μας ενημέρωσε πως η κουζίνα είχε μόλις κλείσει. Θα το μοιραστούμε είπε ο Κώστας μαζί και ο Θοδωρής θα μοιραστεί το κοτόπουλό του με τον Γιώργο. Αυτά είναι σκέφτηκα. Η Αλληλεγγύη των μοτοσικλετιστών. Ήπιαμε αρκετή Ράκια (είδος ρακής από κυδώνι στη Σερβία) και η ώρα πέρασε γρήγορα με την φανταστική παρέα. Μετά από λίγο γυρίσαμε στο σπίτι, το οποίο ήταν υπέροχο, με όλες τις ανέσεις και κόστισε μόλις 20ευρω το άτομο. Πέσαμε σε έναν λυτρωτικό ύπνο. Πάμε αύριο για Βουδαπέστη σκεφτόμουν και βυθίστηκα σε έναν ύπνο με όνειρα ταξιδιωτικά, μαζί με τα αγαπημένα μου πρόσωπα τα οποία βρισκόταν στην Αθήνα και ήδη μου έλλειπαν πολύ….


(Εικόνα 19: Η θέα από το σπίτι στη Νόβισαντ)


(Εικόνα 20: Νόβισαντ)


(Εικόνα 21: Νόβισαντ)


(Εικόνα 22: Νόβισαντ)


(Εικόνα 23: Νόβισαντ)


(Εικόνα 24: Νόβισαντ)


(Εικόνα 25: Νόβισαντ)


(Εικόνα 26: Νόβισαντ, όχι δική μου φωτογραφία. Είναι από το διαδύκτιο για να έχουμε μια γενική άποψη της πόλης, καθόσον νύχτα φτάσαμε και δεν μπορούσαμε να τραβήξουμε πανοραμική)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

85 είμαστε οι συμμετέχοντες, αλλά όπως είπε και ο εξ Ολλανδίας απεσταλμένος δεν μετράει η ποσότητα αλλά η ποιότητα 
Η αλήθεια είναι πως περάσαμε υπέροχα! Όταν δεν είμαστε μαζεμένοι γύρω από τη φωτιά, τα πίναμε παρέα στο σπιτάκι μας με τσίπουρα, ρακία, σναπς, κρασιά και μουσικούλα με Γερμανούς Ολλανδούς Ρουμάνους, ένας χαμός!
Οι Ρουμάνοι έχεουν τις ίδιες αργίες με εμάς και τότε θα είναι ανοιχτά και τα περάσματα στα βουνά
Συνεπώς η Πανελλήνια του HTC του χρόνου θα γίνει στη Ρουμανία 

Κωστα σε βλεπω ενθουσιασμενο και ετοιμο για Ρουμανια του χρονου τον Ιουνιο .

Ευχαριστούμε Κώστα. Λίγο κόσμο είδα όμως, πόσοι ηταν;

Ρουμανία ε; Δεν έχω πάει....με τη μηχανή,  λες να πέσει καλή περίοδος...

Mα ο σκοπός είναι να ΜΗΝ βρεθείς σε τέτοια κατάσταση.

Αμα βρεθείς είναι πλέον αργά για δάκρυα Στέλλα .

Αυτό που θαυμάζω στους εγγλέζους είναι ότι για το Νόρτον Καμάντο έχουν τα πάντα και σε καλές τιμές.

Ε να πάρουμε τότε όλοι απο ένα τέτοιο να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.