Mερικες φορες την εχω την αναρωτηση: παω καπου;
Μηπως να παω καπου αλλου;
Aλλα οπου και να παω, καλα θα ειναι, δε βαριεσαι..
Με αυτά και με αυτά,(θυμαστε την βολτα που ξεκινησα ? ) δεν εβρισκα και τρυπα να κανω αναστροφη
(καλα, δεν σκίστηκα να ψαχνω κιολας) εφτασα μεχρι θεσσαλονικη..
Mετα την πρωτη απορια, και επειδη δεν μπορω να σκαω τωρα που δεν βρηκα τρυπα να αναστρεψω , βγηκα να πιω κατι μπιρες που κερναγε το ημιση και να ξεχαστω που ο λευκος πυργος δεν είναι και τοσο ασπρος τελικα, αλλα μου ηρθε στο μυαλο ενας φιλος που εχει τρελο αγχος με την ηλικια του.
Πρεπει να εχεις φτασει στους στοχους σου εως τα σαραντα, λεει, να τα καταφερεις πατ κιουτ γιατι μετα αμα τραβηξεις 41 καιγεσαι.
Γιατι ρε σουργελο καιγεσαι;
Γιατι πρεπει να προσαρμοστω σε στοχους που μου κοτσαρει στο σβερκο η κοινωνια, τη στιγμη που η ζωη ειναι πολυ μικρη για να τρεχω να προλαβω
και να την αφησω να παει στραφι;
Δηλαδη να δουλευω σαν παλαβος για να ανεβω στην εταιρεια, να παω γυμναστηριο 7 φορες την εβδομαδα, να κανω ιδιαιτερα γιαπωνεζικων τωρα που ειναι σε ζητηση, να παιρνω μαθηματα κηπουρικης, τα παιδια απο το σχολειο, τη μαμα απο το κουμκαν, τη ρουλα απο την κυψελη (αυτη στα κρυφα) ;
Αυτά να κανω;
Αυτα ειναι αμερικανιες κι ασε να τα κανουν τα αμερικανακια που ειναι δυσκοιλια απο φυσικου τους.
Τωρα μετα τα 40 εισαι οπως ησουν μετα τα 30, απλως θελεις και μεζεδες μαζι με τα ξυδια, τα ντραγκς και οι άλλες παπαριες σε στελνουν εντελως και πρεπει να τα κοψεις τελειως,
αμα γινεις κουδουνι θες δυο μερες αντι μιας να συνελθεις, και αν εισαι γκομενα αγοραζεις κιλοτες σε ολα τα χρωματα της πουτανιας (συνειδητα γιατι πλεον εχεις αποψη) και αν βγαλεις τη φουστα σου μεσα σε κανα μαγαζι, ολοι θα θελουν να σε κουτουπωσουν, αλλα θα πρεπει να σε πανε σε ταβερνα πρωτα γιατι δεν το μπορεις το ξεροσφυρι.
Αυτα ειναι ολα κι ολα τα «διαφορετικα».
Kατα τα αλλα, εισαι οπως ησουν και αισθανεσαι και καλυτερα.
τουλαχιστον εγω αισθανομαι καλυτερα.
Λιοιπον όπως θα εχετε καταλαβει από τα συμφραζομενα, περασαν 4 (και βαλε) δεκαετιες από τη στιγμη που ξεσηκωσα στο ποδι
με το κλαμμα μου καποιο μαιευτηριο σε καποια γωνια της πολης.
Με αγωνιες και ξενυχτια καταφερα να μαθω μερικα κολυβογραμματα και να παρω ένα χαρτι που εκανε τον μπαμπα μου περηφανο
και την μαμα μου να κερναει γλυκο του κουταλιου τις γειτονισσες.
Συνεχιζω να ειμαι του ποιητικου και των τεχνων (το χι με καπα)
με λενε Νικο και μολις εκανα ένα κρας τεστ στα νευρα σας με την λογοδιαρροια μου.
Καλως σας βρηκα..
(και με το μαλακο οι φαπες, κοκκινιζει ο σβερκος μου )
