Το τελευταίο post για το ταξίδι του Ηλία...
Προσωπικά αναμένω το βιβλίο του. Αυτός ο άνθρωπος έχει χάρισμα στην επικοινωνία.
-----------
Μετά το Zonguldak, που λέτε, άρχισα να τριγυρνάω και πάλι σε κάποιους μικρούς, επαρχιακούς δρόμους δίπλα στον Εύξεινο Πόντο και έφτασα έτσι μέχρι την Κωνσταντινούπολη σταματώντας σε κάποια γραφικά χωριά ενδιάμεσα. Αυτή τη φορά απλώς τη διέσχισα την Πόλη, βλέποντας το κάστρο της Ρούμελης και τη γέφυρα του Βοσπόρου δίπλα μου. Ακόμη και η απλή διάσχιση της Πόλης έχει τη μαγεία της.
Θα έμπαινα στην Ελλάδα το Σάββατο το πρωί, αλλά είχα φτάσει ήδη πολύ κοντά στα σύνορα. Τηλεφώνησα, λοιπόν, στο Θανάση, τον καλύτερό μου φίλο, που ήρθε από την Ελασσόνα να με υποδεχτεί στα σύνορα. Του είπα ότι θα περάσω σε λίγες ώρες μια και ήμουνα κοντά έτσι, ώστε να κάτσουμε το βραδάκι να τα πούμε όπως παλιά.
Και τότε τι λέτε να ‘γινε; Ήμουν ακριβώς στα Malkara, 60 χλμ. πριν τα σύνορα με την Ελλάδα. Σε μια ανηφόρα, καθώς πήγαινα με ανοιχτό το γκάζι, ο κινητήρας έχασε τη δύναμή του κι έσβησε. Από τότε δεν ξαναπήρε μπρος. Ήξερα καλά τι συμβαίνει. Όπως γράφω τους τελευταίους μήνες, ο κινητήρας είχε δείξει σημάδια από την κεντρική Ασία. Το συναρπαστικό είναι πως μέχρι τη στιγμή που άφησε την τελευταία του πνοή, δούλευε κανονικότατα! Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει πλέον συμπίεση μέσα στον κύλινδρο, γιατί ο κύλινδρος θα ‘χει γίνει οβάλ εκεί μέσα, φαντάζομαι. Θέλει ρεκτιφιέ τώρα.
Ποτέ δεν έχω στεναχωρεθεί τόσο λίγο για σοβαρή βλάβη που μου έτυχε σε όχημά μου. Ήμουν στην άριστα οργανωμένη Τουρκία. Το θέμα ήταν τυπικό. Κάλεσα μια οδική βοήθεια για τα τελευταία 60 χλμ. μέχρι τα σύνορα, πέρασα τα δυο περίπου χιλιόμετρα των συνόρων σπρώχνοντας τη μοτοσικλέτα και σταματώντας στους ενδιάμεσους ελέγχους και από την άλλη μεριά ήρθε ο πατέρας μου και φορτώσαμε τη μοτοσικλέτα στο φορτηγάκι του για να τη γυρίσουμε στη Θεσσαλονίκη. Θυμήθηκα όταν είχα το τζιπ μου και κολλούσα συνέχεια στα μέρη που πήγαινα ή πάθαινε βλάβη και αναγκαστικά ερχόταν ο πατέρας μου να με βοηθήσει. Σκεφτείτε τύχη που είχα! Ούτε προγραμματισμένη να ήταν η μοτοσικλέτα. Ταξίδεψα 73.000 χλμ. και ξεψύχησε ένα βήμα πριν την Ελλάδα. Και πάλι, λοιπόν, όπως και τότε, ήρθε ο πατέρας μου να μας πάρει. Αν το πάθαινα μόλις μία μέρα πιο πριν, όταν ήμουν πριν την Κωνσταντινούπολη, δε νομίζω να την έφερνα πίσω τη μοτοσικλέτα. Η Τουρκία έχει τα ακριβότερα καύσιμα του πλανήτη κι έτσι κι η οδική βοήθεια ήταν πανάκριβη. Για τα 60 χιλιόμετρα πλήρωσα γύρω στα 130 ευρώ.
Πολλοί μου λέτε “κρίμα” ή να τη φτιάξω τώρα τη μοτοσικλέτα και να την έχω σαν κειμήλιο. Όσα και να έζησα, ρε παιδιά, με τη μοτοσικλέτα, είναι ένα άψυχο μηχάνημα. Άμα δώσω πάλι 1.800 ευρώ, μπορώ να αγοράσω μία ολόιδια. Ναι, εκείνη δε θα έχει κάνει τέτοιο ταξίδι, αλλά αυτό δεν το αισθάνονται τα σίδερα της μοτοσικλέτας και δεν αλλάζει τίποτα. Είτε την αγαπάω τη μοτοσικλέτα είτε όχι, τίποτα δε θα αλλάξει στον κόσμο μας. Έχω μάθει να αγαπάω μόνο έμψυχα όντα και ειδικά τους ανθρώπους. Όταν αγαπάς ένα έμψυχο ον και ειδικά έναν άνθρωπο, αλλάζει η δική του κατάσταση, αλλάζει η δική σου κατάσταση, αλλάζουν ακόμη και κάποιοι άλλοι που μας περιβάλλουν.
Μπαίνοντας στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, πήρα την Africa Twin που είχα αφήσει στον πατέρα μου προτού φύγω για το ταξίδι και που ευτυχώς τελικά δεν την πούλησε. Πήγα, δηλαδή, στο Λευκό Πύργο και πάλι καβαλώντας. Άλλαξε το μηχάνημα που είχα ανάμεσα στα πόδια μου βέβαια, αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία (πέρα από το ότι ήδη μου λείπει το enduro!). Η Africa Twin μου φαίνεται σαν αυτοκίνητο τώρα. Κάθεσαι πίσω σαν πασάς, έχεις το τιμόνι πολύ πιο μπροστά απ’ ότι σ’ ένα enduro κι αυτό με κάνει να νιώθω πιο μακριά από τη μοτοσικλέτα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πιο μακριά από τα χειριστήριά της και λιγότερο ενεργός αναβάτης. Σίγουρα προσφέρει άνεση όταν ταξιδεύεις στην άσφαλτο, αλλά ήδη σκέφτομαι “Θέλω να πάω βουνό. Πού να πάω με την Africa Twin και πόσο να το ευχαριστηθώ;”. Τέλος πάντων, αυτά είναι λεπτομέρειες. Δεν κλαίγομαι. Ξέρω ότι είτε θα φτιάξω το συγκεκριμένο XR είτε θα αγοράσω κάποιο άλλο enduro και θα απολαμβάνω και πάλι τη ζωή μου εκτός δρόμου.
Με το που έφτασα στο Λευκό Πύργο, πώς να σας περιγράψω τη χαρά που είχαμε όλοι που ανταμώναμαι και πάλι; Ήταν λίγο-πολύ οι ίδιοι που ήταν κι όταν έφευγα, η οικογένειά μου και κάποιοι φίλοι. Αυτή τη φορά ήρθαν και 2-3 μηχανόβιοι που δεν τους ήξερα και χάρηκα πολύ. Καθίσαμε με την ησυχία μας και τα λέγαμε με τις ώρες εκεί μπροστά. Πώς να χορτάσω και τι να πρωτοπούμε μετά από δύο χρόνια και δυόμισι μήνες που είχα να τους δω όλους αυτούς τους ανθρώπους που αγαπώ.
Όσο για μένα, είμαι ακόμη σοκαρισμένος από τις διαφορές που με χτύπησαν όλες μαζί μπαίνοντας στην Ελλάδα. Παρ’ όλο που ήμουν ψυχολογικά προετοιμασμένος, η προσαρμογή είναι πιο δύσκολη απ’ ότι την περίμενα. Μπήκα στη Θεσσαλονίκη και οδηγούσα στους ίδιους δρόμους που είχα βαρεθεί να οδηγάω. Ήταν σα να μην άλλαξε τίποτα. Κοιτούσα γύρω μου και δεν έβλεπα να άλλαξε τίποτα πέρα από κάποια ψιλοθέματα οργάνωσης και εκμοντερνισμού. Σκεφτόμουν ότι εγώ γυρίζω πίσω άλλος άνθρωπος μετά από αυτά τα δύο χρόνια και δυόμισι μήνες και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βλέπω γύρω μου στους δρόμους, πόσο έχουν αλλάξει μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να νιώθω ότι δεν είμαι στη θέση τους.
Όσο για τα σχέδια περί του μέλλοντος, σας είπα πως από την Αρμενία ετοιμάζω το επόμενο ταξίδι. Σε 2-3 χρόνια που θα μαζέψω τα απαραίτητα χρήματα, υπολογίζω να βγω και πάλι στο δρόμο προς Αφρική και Μέση Ανατολή. Θα σας κρατώ ενήμερους για τις εξελίξεις μέσω αυτού του blog και της ιστοσελίδας μου.
Σας ευχαριστώ όλους παιδιά για τη συντροφιά που μου κρατούσατε όλον αυτόν τον καιρό που ταξίδευα. Δεν είχα σκοπό να γράφω κανένα blog όσο ταξιδεύω και έγινε τελείως τυχαία με την πρωτοβουλία του Νίκου των Aprilia Bikers. Όλοι εσείς είστε ό,τι πολυτιμότερο κέρδισα από αυτό το blog. Θα χαρώ πολύ να σας γνωρίσω κι από κοντά τώρα που είμαι στην Ελλάδα. Θα κατέβω κάποτε στην Αθήνα και θα σας ειδοποιήσω. Μη με ρωτάτε αν μπορώ να αφιερώσω χρόνο για να συναντήσω έναν άγνωστο. Δεν είμαστε άγνωστοι. Μπορεί η επαφή μας να ήταν μόνο μέσω του διαδικτύου, αλλά περάσαμε μαζί τόσες χαρές και τόσες δυσκολίες… Δε νιώθω πως είμαστε άγνωστοι.
Στη φωτογραφία βλέπετε την άφιξή μου στο Λευκό Πύργο, όταν με υποδέχτηκε η μητέρα μου και ο αδερφός μου, τον οποίο τον άφησα μικρό παιδί και τον βρίσκω έφηβο και πρωταθλητή Βορείου Ελλάδος στο ποδήλατο βουνού!
Θα τα πούμε από κοντά!!!
Ηλίας Βροχίδης
-----------------------
Αν έρθει ποτέ στην Αθήνα θα προσπαθήσω να τον φέρω στο Συμοφε.
